Het eerste dat ik me besef is dat ik weer kan voelen, horen en zien. Ik zie een wit plafond en verder helemaal niks. Maar alles beter dan die inktzwarte duisternis van daarstraks. Dan hoor ik een stem, een hele vertrouwde stem.
'JE BENT WAKKER!!!!!!'
Nimf, ben jij dat? Vraag ik opgetogen.
'JAAAA, je bent eindelijk wakker!!'
Hoelang ben ik weg geweest? En waar ben ik? Ik wil er nog meer vragen achteraan knallen, maar Nimf houd me tegen.
'Je bent 1 week in een coma geweest en daarvoor hebben de kijkers van het programma massaal geprotesteerd toen ze je wel 2 dagen bewusteloos in de arena lieten liggen.'
Wacht de "arena"? En je hebt mijn eerste vraag niet beantwoord. Maar voordat ze überhaupt kan antwoorden voel ik een prikje en word het weer langzaam donker.
________________________________________________________________________________
Ik ben ondertussen het donker wel zat en ben ook blij als mijn ogen zich eindelijk weer openen. Als ik Nimf boven me zie hangen word ik boos. Want waarom gaf ze me de verdoving. Waarom mag ik niet weten waar we zijn en wat de "arena" is? Als Nimf mijn boosheid ziet begint ze direct met uitleggen voordat er straks spullen kapot gaan.
'Ja, voordat je straks uitbarst hier het hele verhaal.'
________________________________________________________________________________
Het begon toen de koningin besloot om de selectie te filmen en er een verplicht tv programma van te maken. Iedereen moet kijken en als je niet kijkt of je vergeet het, staat je hetzelfde lot als de voormalige koning te wachten. Iedereen keek en degene die dat niet deden werden geëxecuteerd. Sindsdien durft niemand niet te kijken. Ze zagen iedere deelneemster en volgde hun avonturen. Maar jij, bij jou ging het anders. Jij was de favoriet van iedereen. Hoe je de opdrachten te slim af was. Hoe je telkens aan elke proef weer ontsnapte. Hoe je ondanks je geblesseerde knie voor de monsters die achter je aanzaten en later rond het vuur zat ontsnapte en overleefde. Nou ja, je was hun favoriet, totdat je het zwaard in je kreeg. Iedereen was geschokt en die schok werd alleen maar erger toen de makers niks deden. Ze lieten je daar gewoon zo liggen. De makers dachten dat je een geheim had en het was beter als je daar gestorven was. Helaa- gelukkig kwam het hele volk in opstand en werd je daar weg gehaald. Maar ja nu zit je hier. En met hier bedoel ik Sylvadora. Het eiland waar de verbannelingen zijn opgesloten. En jammer voor ons, we kunnen niet meer weg. Ontsnappen is onmogelijk.
________________________________________________________________________________
Diep geschokt kijk ik haar aan. Dit wat ze net verteld heeft kan niet waar zijn toch? Diep in gedachten verzonken merk ik amper dat Nimf opstaat en wegloopt. Iets in me zegt dat er ik iets in het verhaal gemist heb, maar wat? Ik besluit op te staan en de boel te gaan verkennen. Iets wat ik rustiger had moeten doen besef ik me. De duizeligheid overspoeld me als een golf en ik val op de grond. Ik sla de hulp af die ze me bieden. Als ik overeind sta wankel ik nog een beetje voordat de duizeligheid wegtrekt. Als de duizeligheid weg is loop ik het hutje uit. En wat ik dan zie, haalt me alle woorden uit de mond. Ik wist dat Sylvadora erg was, maar zo erg kan haast niet?!
________________________________________________________________________________
Nou weer eentje. Hebben jullie dat wat Aylissa over het hoofd heeft gezien gespot? Meer zeg ik niet!!! Tot volgend hoofdstukkie :))
JE LEEST
Lost princess without hope
Adventure[Tijdelijk gestopt] Ik word wakker en weet niet waar ik ben. Als ik naar plafond staar komt het besef pas echt. Vandaag word de ergste dag van mijn leven. Vandaag word ik gekroond tot koninging.... Prinses Alyssia is diep ongelukkig. Ze wil niet ver...
