Lost princess without hope

Definitief

Ik hoor geschreeuw van buiten komen. Ik ren naar buiten mijn duizeligheid negerend. Als ik aan het felle zonlicht gewend ben besef ik me dat het een fout was, een net iets te grote, onherstelbare fout. Ik word tegen mijn hoofd gemept en val op de grond. Ik kan mijn duizeligheid niet langer negeren. Na een tijdje valt het me pas op, er zijn overal wachters....... Met het embleem van de koninklijke familie. Schnitzelcupcakes!!! Hoe heb ik dat over het hoofd gezien! Ik word ruw vastgepakt en omhoog getrokken. Ik word meegesleurd terwijl ik me hard verzet. Helaas heeft het weer eens geen zin. Plots doemt er een helikopter voor me op. Ik weet niet waarom maar een onheilspellend voorgevoel nestelt zich in mijn maag. Dat gevoel word bevestigd als ik de Koningin haarzelf eruit zie stappen. Iedereen buigt. Ik weiger. Had ik niet moeten doen, want ik krijg alweer een klap tegen mijn hoofd. Dan dwingen de wachters me om op mijn knieën te gaan zitten. Ik buig mijn hoofd in de hoop om alsnog niet herkent te worden door "haar". Maar ik bedacht me dat misschien net iets te laat. Ze heeft me herkent. Als ik opkijk dan zie ik Nimf langzaam naar een wachter toelopen die haar wenkt. Langzaam loopt ze van me weg (Ik had niet eens door dat ze bij me in de buurt stond).  Ze strekt haar hand naar me uit en mompelt nog net sorry. Nou nu weet ik wel wie ik niet kan vertrouwen. Ik zie hoe ze naar de wachters loopt en om iets vraagt. De wachter kijkt haar lachend aan en geeft uiteindelijk toch een buideltje aan haar. Een klein buideltje waarin ik dingen hoor rinkelen. Munten. Ze heeft me verraden voor munten. Voor een heel klein beetje geld. Waarom? Ze ziet er zo wanhopig uit. Waarom? Lang kan ik er niet over nadenken. Want dan hoor ik een knal. Een knal die me akelig bekend voorkomt. Dit hele gebeuren komt me akelig bekend voor. Maar lang kan ik me er niet op focussen. Ik zie Nimf naar haar borst kijken waar een grote rode vlek zich begint te vormen. Bloed. Als ik het besef in haar ogen zie staan, valt ze neer. Haar ogen vinden die van mij. Ik zie nog 1 laatste boodschap in haar ogen, het spijt me. Ze schokt nog een laatste keer en dan is ze- dan is ze, ze is dood. Plotseling hoor ik een harde gemene lach. Eleonora. Ze staart me kil aan.

'Oh, wat heerlijk om je weer te zien, lieverd'.

________________________________________________________________________________

Ik weet dat ik in de helikopter zit. Ik weet niet waar, in dit ultra grote ding. Speciaal voor "haar" ontworpen is mij verteld. En, oh ja, alsof het nog niet erg genoeg is word dit alles gefilmd! Er is een camera die me overal volgt. En ik weer dat het hele land op het puntje van zijn of haar stoel aan het meekijken is. Het ergste vind ik nog dat Newt dit moet zien. Ik weet dat ik eerder over mijn verleden had moeten vertellen, aan iedereen. Maar ik kon het niet. En daar heb ik spijt van. Zo veel spijt. Misschien, misschien was Nimf nu niet dood. Had ze me nooit verraden. Maar het is te laat. Het is voorbij. Ik kan aan niks nog iets veranderen. Behalve. Nee, misschien. Misschien heb ik nog één kans. Misschien ook niet. De tijd zal het bewijzen.

________________________________________________________________________________

Ik open langzaam mijn ogen. Blijkbaar en ik inslaap gevallen op het bed dat in de ruimte waarin ik opgesloten zit staat. Maar iets in me heeft me gewaarschuwd. Waarom werd ik wakker? Dan zie ik het. Rook. Overal rook. Mijn longen beseffen nu pas wat dat betekent en ik begin te hoesten. Als ik rondkijk zie ik een kraantje en langzaam vormt er een idee in mijn hoofd. Ik scheur een reep van mijn t-shirt af en ik hou hem onder de kraan. Vervolgens bind ik hem om mijn heen zodat ik een beetje normaal adem kan halen. Het helpt overigens niet voor lang maar het helpt. Plots hoor ik een keiharde knal. En ik schrik me te pletter. De helikopter begint steeds onstabieler te vliegen en ik heb moeite met het bewaren van mijn evenwicht. Ik raak in paniek en probeer de deur open te breken omdat ik weet dat de helikopter elk moment kan ontploffen. Het openbreken lukt niet en ik probeer wanhopig een ander plan te bedenken. Ik zie een stoel en begin op de grond te bonken. Hopend dat de verzwakte helikopter het begeeft of dat iemand me hoort. Helaas heeft mijn plan weer geen succes. En dan gebeurt het, datgene waar ik de hele tijd al bang voor was. De helikopter knalt uit elkaar. Mensen zeggen altijd dat als er enge of spannende dingen gebeuren het lijkt alsof de tijd vertraagd, maar dat is niet zo. Het is eerder dat je je beter bewust bent van alles om je heen. Ik zie namelijk de deur kapot knallen en in vuur en vlam komen te staan. Ook voel ik dat de vloer onder mij het begeeft en ik begin te vallen. Een enkele schreeuw verlaat mijn mond en ik zie in de verte een groep met parachutes om naar beneden "vallen". Dan raak ik met een enorme klap het water en word alles langzaam zwart.

________________________________________________________________________________

Oehh, en wat vinden jullie ervan? Geen idee wie dit leest maar zou je alsjeblieft willen like en commenten? Alvast bedankt (: Sorry voor lang geen update maar had even geen motivatie en geen tijd. Nou doei!

(P.S. heb gewoon over de 800 woorden geschreven!)