Lost princess without hope

Verdwaald

Ik ben door het bos aan het rennen. Er zit iets achter me aan en ik heb echt geen idee wat. Ik ben al een aantal keer gevallen en die jurk die ik gekregen heb is helemaal kapot en vies. Door mijn hoofd schieten allemaal gedachten kriskras door elkaar heen. Maar degene die constant weer naar boven komt is toch wel dat ik het niet haal, dat ik niet door ronde 2 heen kom. Ik weet dat de rondes in afleveringen worden uitgezonden, en mensen zelfs kunnen stemmen op hun favorieten. Doordat ik niet oplet val ik een een groot gat. Er schiet een pijnsteek door mij lichaam heen. Vanaf mijn knie door mijn hele lichaam en weer terug. Ik schreeuw het uit. Het voelt alsof ik terplekke een enorme schok krijg gecombineerd met een mes door mijn knie heen. Ik weet dat ik op moet staan. Ik moet door. Langzaam kom ik overeind, maar mijn knie. Mijn knie. Ik durf er niet eens naar te kijken, bang voor wat ik zou gaan zien. Ik begin met rennen, maar met elke stap die ik zet word de pijn erger.

________________________________________________________________________________

Het kan me allemaal niks meer boeien. Dit is geen ronde in de selectie meer. Het is gewoon een spelletje geworden wie er het langst kan overleven. Survivallen. Oh, wat heb ik daar toch een hekel aan. Helaas heb ik niks te kiezen, leuk feitje ook nooit gehad. Ik heb geen idee hoe laat het is. De tijd gaat zo traag maar tegelijk ook zo snel. Waarschijnlijk hebben de mensen die ons volgen op hun tv, enorm plezier met kijken. Het moet vast "super grappig" zijn om een groep meiden zo te zien lijden. Sarcastische ik is de afgelopen tijd wel erg gegroeid moet ik zeggen. Maar iets anders dan rennen en overleven heb ik toch niet te doen. En dan moet je toch wat. Die knie is ondertussen waarschijnlijk ook nog ontstoken. Ik durf er gewoon nog steeds niet naar te kijken. Straks val ik flauw en dat kan ik zeker niet hebben nu. Ik zie in de verte een rookpluim. Wacht, wat!! Een rookpluim! Dat moet het eindpunt zijn. Waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht?! Ik begin te rennen. Mijn knie kan oprotten, want daar is het eindpunt en niks kan me nu nog stoppen. BONK!! Schnitzelcupcake! Toch wel. Ik ben tegen een tak aangelopen. Hoe is het ook weer mogelijk. Gebeurd juist mij weer. Ik voel even aan mijn voorhoofd en ik ben bang dat dat wel een groot ei word. Waarom liep ik eigenlijk zo onvoorzichtig rond? Ik had kunnen weten dat er (als ik tussen bomen loop) laaghangende takken kunnen zijn. 

________________________________________________________________________________

Ik loop nu al uren en nog steeds ben ik niet bij die rookpluim. Ik begin bijna te denken dat het een optische illusie is, als ik een vuurtje ruik. Ik had niet eens gemerkt dat ik stil was blijven staan, maar bij de geur van vuur begin ik automatisch te lopen. Mijn benen lijden me de weg. Ik hoor wat gekraak en geritsel achter me, maar besluit om er geen aandacht aan te besteden. Domme fout achteraf gezien. Ik loop verder en verder en dan plots sta ik op een open plek. In het midden is een groot vuur. En om dat vuur zitten gedaantes. Als ik er naar toe loop hoor ik een stem. Ik moet huiveren als ik hoor wat de stem zegt. 'Ronde 2 geslaagd, loop verder voor ronde 3. Ronde 3 zal direct starten als je dicht genoeg bij het vuur staat. Veel succes'.

________________________________________________________________________________

Hoii, ben ik weer, heel kort hoor maar wat vinden jullie van dit verhaal tot nu toe? Nou tot het volgende deel!!