Lost princess without hope

Extreem

Langzaam kijk ik om me heen. Overal is as, rook, en er zijn vlammen. In de verte zijn er vlammen, vlammen die tot de hemel reiken. Vlammen die alles wat op hun pad komt binnen enkele seconden verteren. Vlammen, die offers nodig hebben, zonder offers zullen ze het hele eiland verwoesten. Elk stukje en beetje leven zou compleet worden vernietigd. Als ik achter me kijk vallen mijn ogen bijna uit mijn hoofd van  verbazing. Het contrast met wat ik net heb gezien is zo extreem groot dat ik het gewoon niet kan geloven. Aan deze kant is overal groen, maar niet dat natuurlijke groen het is eerder. Tja, een soort doodgras dor blader achtig groen. Conclusie het is geen groen maar ook geen bruin of oranje achtig. Als ik mijn gedachten van de kleur "groen" af heb gezet kijk ik verder. Ik zie overal hutjes gemaakt van verbrand out met dood riet als dak. Ernaast ligt een groot meer mat water dat er natuurlijk ook weer heel gor uitziet. Maar dit ziet er alsnog uit als een paradijs vergeleken met waar ik net naar keek. Dan pas vallen de mensen die overal zitten en met elkaar kletsen, vechten of werken me op. Wacht, nee, niet "mensen" maar meiden. Even serieus het zijn alleen maar meiden. Waarom zetten ze ons nou weer op een eiland met alleen maar meiden! Waarom? Plots herinner ik me dat ik hier zit vanwege de makers en de koningin. Maar waarom zijn alle verbannelingen meiden e-.

'Hey, ik zie dat er wat met je is. Wil je het me vertellen?'

Nou, ik weet niet. Waarom zijn hier alleen maar meiden Nimf? En waarom is deze kant "leefbaar" en die andere kant compleet verwoest?

'Oh, ehm. We moeten iedere mand iemand offeren aan het vuur ander word dit gedeelte ook verwoest. En op dat eerste terug komend, ik heb geen flauw idee.'

Nimf? Zou ik je ergens apart kunnen, spreken?

'Waarom dat dan? Weet je wat maakt ook niet uit, kom maar mee.' Zegt ze met een hele diepe zucht.

Een diepe zucht? De Nimf die ik ken is mijn vragen nooit zat, waarom deze wel? Ik loop toch maar achter haar aan. Van bijna iedereen waar ik langs loop krijg ik achterdochtige en gemene, haast moordzuchtige blikken waarvan de rillingen me over mijn rug lopen. We lopen langs de hutjes en het meer een bos in die me nog niet eerder was opgevallen. Een dood bos?! Waarom verbaasd me dat nog eigenlijk? Alles hier is dood dus waarom het bas dan ook niet. Kleine correctie, wij leven nog wel. Althans  dat mag ik hopen.

'Vertel maar.' Hoor ik Nimf zeggen.

Iets in haar toon staat me niet aan. Toch sta ik op het punt om het geheim wat ik al zo ontzettend veel jaren met me mee draag te vertellen als ik plotseling weer een herinnering krijg. 

________________________________________________________________________________

Loura, Loura! Waar ben je? Pappie, waar is Loura?

'Oh liefie, je hondje is-.'

'WAAR ZIJN AUSTIN EN AYLISSiA?' Hoor ik mam plots schreeuwen.'

'Eleonora, we komen eraan.'

Pappie, antwoord te rustig. Maar zonder dat pappie ook maar iets hoeft te zeggen weet ik al wat ik moet doen. Rustig zijn en me achter Jack of pappie verstoppen. En nooit, maar dan ook NOOIT iets tegen mama zeggen. Als ik iets tegen mama zeg dan, dan heb ik weer pijn. Net zoals de vorige keer, toen waren papa en Jack ook niet op tijd. 

'Kom maar en zeg niks oke?'

Ja papa, ik zal heel stil zijn. Dat beloof ik, echt waar.

'Ah, daar zijn jullie, eindelijk. Een klein gedrocht en een afschuwelijk monster. Je kan wel zien dat jullie uit de dezelfde familie komen. Zegt ze lachend met een gemene ondertoon in haar stem.'

'Ja wat is er, lieverd?'

'Aylissia, kom eens hier.'

Ik loop langzaam naar voren en kijk mijn vader doodsbang aan. Hij knikt en laat me onopvallend zijn zwaard zien. Het stelt me een klein beetje gerust dat hij me elk moment kan verdedigen. Helaas zag een van de wachters die aan mama's kant staat het ook en loopt direct op hem af. Papa kan niks meer doen. Als ik bij mama ben bereid ik me al voor op de klap die komen gaat. Maar dan aait ze ineens heel eng over mijn wang. 

'Oh, mijn kleine meisje, mijn kleine, kleine meisje. Ik had dit veel eerder moeten doen. Zo veel eerder. Maar je werd altijd beschermt, altijd. Eindelijk heb ik de kans, eindelijk. Hier heb ik lang genoeg op gewacht. Ik kan eindelijk wraak nemen. Wraak omdat je mijn man van mij hebt weggerukt. Dat hij nu van JOU, meer houd dan van MIJ!'

Plots trekt ze een mes tevoorschijn e- en, ze houd het mes op mijn keel. Terwijl ze de laatste zin uitspreekt hoor ik mijn vader schreeuwen. Dat ze gek is geworden, dat ze moet stoppen. Maar het heeft geen zin, ze stopt niet. Ik voel een steek van pijn door me heen gaan en dan is het weg. Ik voel niks meer. Helemaal niks. En terwijl ik weg zak, hoor ik nog iets verschrikkelijks zeggen.

'Oh reken maar dat ik hier geen spijt van heb. Ik zal ook nooit spijt krijgen, nooit. Want wat jij mij hebt aangedaan is niet goed te praten.'

                                                                           *********

'Oh lieverdje wat heb ik je toch aangedaan.'

Dat is het eerste wat ik hoor als ik mijn ogen open. Dan zie ik mijn moeder naast mijn bed zitten. Als ze me een knuffel wil geven deins ik achteruit, me de laatste woorden die ze tegen mij heeft gezegd nog maar al te goed kunnen herinneren...

________________________________________________________________________________

Oehh, en, wat vinden jullie ervan? Btw heb leuk nieuwtje ben 3e geworden met mijn wedstrijd dus helemaal happy. Even een wat langer deel. Tot volgend hoofdstukje!!