"Was he feeling the same pain?"
(Unicode)
ဘုန်း!!!!!!
တိတ်ဆိတ်နေတဲ့စာကြည့်ခန်းထဲ စားပွဲခုံကိုရိုက်လိုက်တဲ့အသံက ကျယ်လောင်စွာ ဖုံးလွှမ်းသွားခဲ့သည်။
"ဒီအမှတ်စာရင်းကဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ? ဘာလို့ အမှတ်ပြည့်မဖြစ်ရတာလဲ
မင်းဉာဏ်ထိုင်းနေတာလား ဘာလို့အဲ့လောက်အသုံးမကျရတာလဲ"
"အချိန်မလောက်ဖြစ်သွားလို့ပါ"
"အချိန်ကိုသေချာမညှိဘူးလား
မင်းရော ကလေးကိုသေချာမကြည့်ဘူးလား ဘယ်လိုတွေသင်ပေးနေတာလဲ!!!"
သူ့ကိုဆူပူနေရင်းနဲ့မှ ဖေဖေ့ရဲ့မြားဦးက မေမေ့ဘက်လှည့်သွားပြန်တယ်။
သူငြီးငွေ့လှပြီ။ သူတအားပင်ပန်းလှပြီ။ ကြိုးစားနေပေမဲ့ အမြဲအလွဲအချော်ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ကိုယ်သူလည်းစိတ်တိုလှပြီ။ အမှတ်စာရင်းထွက်တဲ့အချိန်တိုင်းက သူ့အတွက် အိပ်မက်ဆိုးနဲ့ငရဲတစ်ခုလိုပဲ။
မေမေ့ဆီက စိတ်ပျက်နေတဲ့ အကြည့်ကိုရတော့ သူ့အတွက်ခိုလှုံစရာအရိပ်မရှိတော့သလိုလည်းခံစားရသည်။
ကိုယ်ချစ်ရတဲ့သူတွေဆီက အသိအမှတ်မပြုခံရတဲ့ ခံစားချက်က အတော်ဆိုးရွားတယ်ဆိုတာ သူအတော်သိနေခဲ့ပြီးပြီ။ ထိုသို့အသိအမှတ်ပြုတာခံရဖို့အတွက် သူဘယ်လောက်ပင်ပင်ပန်းပန်းကြိုးစားနေရသလဲ။
အချိန်မညှိနိုင်လို့ သင်္ချာကို အမှတ်ပြည့်မဖြေနိုင်ခဲ့ဘူး။
အင်္ကျီလက်ရှည်အောက်က သူ့ရဲ့ စုတ်ပြတ်နေပြီး ဓာတ်ခဲအားကုန်နေတဲ့နာရီလေးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ပြီး ထိုအခန်းထဲကနေထွက်လာခဲ့သည်။
သူတံခါးကိုပိတ်လိုက်တဲ့အချိန်မှာပဲ စကားသံတွေကထပ်ထွက်လာသည်မို့ အပေါ်ထပ်ကိုတက်မသွားပဲရပ်ပြီး ဆက်နားထောင်နေခဲ့မိသည်။
ထိုအရာကသူ့အတွက် အကြီးမားဆုံးနောင်တတစ်ခုပဲ။
"သူအမြဲဒီလိုဖြစ်နေတော့မှာလား ကျွန်မလည်း သူ့ကိုထိန်းနေတာပဲ လိုက်ကြည့်နေတာပဲ အမြဲအားရတယ်လို့ကိုမရှိဘူး ဒီပုံစံအတိုင်းဆို သူဆေးကျောင်းမမှီဘူး သူ့အစ်မခြေရာကိုနည်းနည်းမှမနင်းနိုင်ဘူး သူ့အစ်မဂျီဆောလ်ဆို ဘယ်လောက်တော်လိုက်လဲ"
YOU ARE READING
My Door of Happiness | Jensung (Completed)
FanfictionI'll be your door to your hapiness I'll never leave you alone
