Features Of Our Future (Fondness s e r i e s #2)

Chapter 36

"hindi mo kailangan mahalin ang mundong 'to. Dahil kailan man hindi nito kayang ibalik ang pagmamahal mo"

Lola took a sit beside me and reach my hand before gently squeeze it. She smile at me, she was wearing a white floral dress and her hair are totally in white. She look so clean and beautiful

"Lahat ng nandito sa mundong ito ay pansamantala lang talaga. Kahit ano pang mahal ng damit mo, kahit gaano ka pa kasikat, kahit gaano pa karami ang naging boyfriend mo at kahit gaano pa karami ang kaibigan mo. Lahat 'yon mawawala sa nalalapit na panahon"

She sighed before put the hair strands behind my hair and keep on smiling at me"Kase.. sa lord mo lang matatagpuan ang pang habang buhay. Pang-matagalang tunay na kasiyahan, tiyak na kaginahawaan at pag-ibig. Hindi mo 'yon makikita dito sa mundo, kase sakanya mo lang mararanasan 'yon"

"Apo ko.. 'yung mga nararanasan mo ngayon. Paghihirap man o kaginahawaan ay pansamantala lang. Kase matatapos din 'yan, malalagpasan mo din 'yan. Kase hindi ka niya pinapabayaan. Siya ang gumawa sa mundong ito at siya din ang gumawa sa atin, sa iyo. Kung hindi ka matanggap ng mundong ginawa niya pwes siya.. siya ang tatanggap sa'yo ng buong buo"

I didn't expect that I was already crying while listening to her. She was really full of wisdom with God and it actually already answer my questions, hope and pray. I don't know if I was dreaming but her words meant a lot

It totally knock on my destroyed heart and soul. God use her to reach my needs. I know to my self that I was just dreaming, pero naramdaman ko talaga ang paghawak niya sa kamay ko at ang mahinhing paghaplos dito. Puno ng pagmamahal at pagsusumamo

Lalo tuloy akong nangulila kay lola

"Gising kana pala, heto pinagluto ka ng mama mo ng pagkain. Nasa bahay siya ngayon pero babalik din 'yon dito. Halinhinan kami"tita sels said

Siya agad ang bumungad sa aking pag gising. Inaayos niya ang kakainin ko na nakalagay sa Plato. She look so serious and genuine while doing that

"May masakit ba sa'yo? Sabi ng doktor kapag sumakit daw ang sentido mo kasabay ng pagkirot ng mata mo magsabi kalang para malaman nila ang gagawin"sabi pa niya bago tumingin sa akin at tipid na ngumiti

I couldn't even smile at her back, even just a force because I feel so paralyse"h-hindi ako mabubulag?"

"Oo naman! Magagaling ang doktor dito sa Canada. Tsaka ang sabi naman buti nalang daw hindi gano'n kalaki ang damage sa'yo, kase 'yung driver ng taxi ay ayun namatay. Ang lala ng lagay hindi kinaya, kaya nerbyos na nerbyos kami ng mama mo e"napapailing pang kwento niya kaya tahimik na tumango nalang ako

Wow, maswerte pa pala talaga ako.

Pero hanggang kailan ako nakahilata lang dito? Isang araw? Dalwang linggo? Tatlong buwan? O taon?

Parang sumasakit ang ulo ko kakaisip at hanggang ngayon ay naririnig ko ang mga mapanghusga nilang boses sa loob ng isip ko

"Kailangan mong sumalang sa therapy, tsaka.. nakita din sa examination na hindi ka mentally stable. Charlie, hindi naman masamang magsabi.."she even reach my hand and caressed it with her thumb"may problema ba sa trabaho mo? Ang alam lang namin ng mama ay marami lang basher. Mayroon pa ba nangyari bukod do'n?"