Vrij

Hoofdstuk 7

Ik kijk recht in de goudgele ogen van Alex. Hij had me die nacht verteld dat bij woede en lust zijn weerwolf kant naar boven komt. Hij is furieus. Nooit weer laat hij mij naar huis gaan zonder dat hij mij persoonlijk begeleidt.

Overmorgen kunnen we de truck van Jacob lenen. Dan gaan we samen mijn spullen ophalen en vertrek ik voorgoed uit Drachten. Uit dat ellendige huis en uit dat ellendige leven.

'Ik ben blij dat we deze keuze hebben gemaakt. Voor geen goud wil ik dat je nog langer bij die mensen woont'.

'Ach,' zeg ik. 'Ik ben het gewend. Een groot deel van mijn leven bestond uit beschuldigingen naar mij. Ik was altijd de bron van een probleem. Nooit keken ze naar iemand anders. Mijn broertje kwam overal mee weg'.

Niet dat ik niet op kan schieten met mijn broertje. Hij is anders dan mijn ouders. Ik ben geen beste vrienden met hem. Het is meer een soort haat-liefde verhouding zoals tussen zoveel broers en zussen. Het ene moment ben je beste vrienden en het andere moment kun je elkaar niet uitstaan. Althans, ik denk dat het normaal is. Ik weet natuurlijk niet beter.

'Er zijn trouwens wel wat standaard dingen die ik nodig heb. Zullen we morgen anders even wat boodschappen doen? Mijn meidenweek komt er ook aan namelijk... Als je weet wat ik bedoel,' knipoog ik naar hem.

'Huh? Ik denk dat ik niet weet wat je bedoelt...'

'Oké, je bent inderdaad een man. Ik bedoel dat ik maandverband moet kopen,' lach ik.

 ***

'Pff, ik weet dat je gisteren zei dat ik een echte man was, maar jij bewijst nu ook echt een vrouw te zijn. Jeetje, wat kan jij veel kopen'.

'Ik heb het nodig,' zeg ik liefjes.

Make-up reiniger, maandverband, nieuwe make-up, nagellak, deodorant, shampoo, een nieuw shirtje. Check, ik heb alles dat ik nodig heb. Ik kijk vrolijk naar Alex en zie dat hij fronsend in de verte kijkt en richt mij dus maar weer op mijn boodschappenlijstje.

'Ken je hem?'

Ik kijk weer op van mijn boodschappenlijstje en kijk in de rondte. 'Wie ken ik?'

'Die jongen die in de verte staat te zwaaien. Hij lijkt onze kant op te komen'.

Ik moet mij nog even oriënteren, maar dan zie ik hem inderdaad.

'Ja, die ken ik. Dat is Julian. Mijn broertje'.

Met zijn opgewekte macho-loopje komt hij snel richting ons gelopen.

'Anna! Jou heb ik al lang niet meer gezien. Wat hoorde ik nou? Ga je het huis uit? Pa en ma zijn ziedend. Wie is dit?' hij wijst naar Alex.

'Alexander Phelan, maar je mag wel gewoon Alex zeggen', zegt Alex terwijl hij zijn hand uitnodigend uitsteekt, waarop Julian deze ferm schud.

'Hoi Alex, leuk je te ontmoeten'. Julian wendt zich weer tot mij. 'Is dit die vriend van je?'

'Ja klopt. Luister, morgen kom ik mijn spullen ophalen. Zijn pa en ma dan thuis denk je?'

'Ze moeten morgen boodschappen doen. Je kunt ze missen, maar je kunt ze ook net treffen. Ik weet niet hoe laat ze boodschappen gaan doen. Sorry'.

'Nee geeft niks. Dankjewel. Zie ik je morgen?'

'Ik kan je wel helpen met verhuizen,' zegt Julian vrolijk. 'Tot morgen!'

Voordat ik het weet loopt hij alweer verder. Ik vroeg helemaal niet of hij wilde helpen met verhuizen, maar ach, het kan geen kwaad toch?

We hadden boodschappen kunnen doen in Heerenveen, maar ik wilde snel boodschappen doen en daarna nog gezellig even wat drinken. En ik ben nou eenmaal meer bekend met de winkels in Drachten.