Vrij

Hoofdstuk 8

'Vrijheid is gelijkheid!' schreeuw ik zo hard als ik kan door mijn megafoon.

Hoelang duurt ons protest inmiddels al wel niet? Volgens mij zijn er al weken, al dan niet maanden voorbij en toch voelt het slechts als dagen. Het schiet niks op. We hebben amper nog iets bereikt.

'Je ziet hem nooit weer terug,' fluistert een stemmetje in mijn hoofd. Het stemmetje heeft gelijk. Ik denk dat de week dat ik bij Alex in ben getrokken de laatste week is geweest dat we samen waren. Als ik alleen al terug denk aan die ene avond krijg ik koude rillingen. Het was vreselijk.

Alsof ze mijn gedachten kan lezen geeft Julia mij bemoedigende woorden. 'Het komt goed meid. Wij gaan ze weer terug zien. Ze zijn ontsnapt. Zij hebben het instinct van een wolf. Ze laten zich nu echt niet pakken. En wij blijven vechten voor hun vrijheid. Vrijheid is gelijkheid!'

Ik moet doorzetten. Voor Alex. Ik weet dat ik hem al zo lang niet heb gezien. Het feit dat we nooit afscheid hebben kunnen nemen helpt ook niet echt. Toen we net samenwoonden begonnen we juist net ons levensplan uit te stippelen. We waren vrij en eindelijk samen, en bovenal gelukkig. De wereld lag voor ons open. Totdat... Ik sla mijn ogen neer. Totdat mijn familie opeens met hun jagers club het huis in kwamen stormen.

Het is nog steeds wazig in mijn gedachten. Het ging allemaal zo snel. Het ene moment zaten we gezellig op de bank een film te kijken en het volgende moment vlogen de pijlen en kogels ons om de oren. Een rookbom. Ik zag niks meer. Alex gooide mij op de grond en duwde mij onder de tafel.

'Blijf liggen,' schreeuwde hij. 'Daar ben je veilig!'

Ik was verward. Paniek. Angst. Wat gebeurde er? Opeens zag ik mijn vader met een jachtgeweer opdoemen uit de rook. Alex was getransformeerd en probeerde terug te vechten, maar werd door mijn moeder geraakt door een pijl van haar kruisboog.

'Hij is verwond,' schreeuwde mijn vader trots. Waarop een andere man schreeuwde dat een pijl het werk niet zou doen. Het moest nog afgemaakt worden met een zilveren kogel door zijn hart.

'Nee!' schreeuwde ik. Maar het leek alsof het zonder geluid uit mijn mond kwam terwijl ik onder de tafel vandaan kroop en mijn vader besprong. We vielen op de grond. Bang! Zijn pistool ging af door onze val op de grond. Ik keek verschrikt rond in de hoop dat het niet Alex was die was geraakt.

In plaats zag ik Henry's beste vriend, Arjan, bloedend op de grond vallen. Geraakt in zijn schouder. 'Gelukkig,' dacht ik nog. En even voelde ik rust. Totdat ik Julian in de deuropening zag verschijnen en daarachter nog een drietal jongens van ongeveer onze leeftijd. Arjan's zoons?

'Hij ontkomt!' schreeuwden ze.

Wat kon ik doen? Ik wilde koste wat het kost de liefde van mijn leven beschermen. Maar ik had geen wapens. Ik had geen kennis over ook maar iets dat ik kon gebruiken bij dit hele gebeuren. Er was zelfs een grote kans dat ik dat niet zou overleven, maar het was mijn schuld dat Alex ontdekt was. Mijn schuld. Dus het enige dat ik kon doen was hem redden.

'Ren Alex! Ren! En kijk niet om! Ren, red jezelf! Ik hou van je...'

 ***

Begin Juni kwam ik haar tegen, Julia. Het was al een maand geleden dat Alex moest vluchten en ik was er van overtuigd dat ik hem nooit weer zou zien. Maar toen kwam ik Julia tegen en zij vertelde mij over een groep mensen die ook te maken hadden gehad met weerwolven. Julia zelf was net als ik ooit verliefd geweest op een weerwolf en was er zelfs mee getrouwd. Totdat een Weerwolfjager hem te pakken kreeg en vermoorde. Julia is pas vijfentwintig en nu al weduwe. Dat is te jong om al een weduwe te zijn.

Toen ze vroeg of ik mij bij hun wilde sluiten dacht ik geen twee keer na. De plannen evolueerden in korte tijd en al snel hadden we een actie op touw. We gingen handtekeningen verzamelen, protesteren, alles dat we maar konden bedenken dat misschien zou helpen om de weerwolven een kans te geven in deze wereld. Een kans waarbij Alex weer terug zou kunnen keren naar mij en we nog lang en gelukkig zouden kunnen leven. Een kans waarbij we Weerwolvenjagers achter slot en grendel zouden kunnen zetten of het land uit jagen. Mensen zoals mijn familie...