Vrij

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2

Plotseling voel ik een warme hand die zachtjes de mijne aanraakt. Ik kijk op van mijn lege glas. Het is de barman.

‘Wil je nog een drankje? Krijg je cadeau van mij. Je ziet eruit alsof je het nodig hebt’.

Ik kijk naar de klok die boven de kast met glazen en drank hangt en zie dat het inmiddels half drie is. Ik kijk weer naar de barman. Hij heeft prachtige, helderblauwe ogen en ze kijken mij fonkelend aan.

‘Ja, lekker. Dankjewel’.

De mysterieuze en absoluut knappe barman, die mij nu pas opvalt, maakt nog een Sex with the Captain klaar. Een rare naam vind ik. Ik vind het ook raar om aan een bar te gaan zitten en te zeggen; ‘Hé, doe mij maar een Sex with the Captain’. Maar zo heet het drankje nou eenmaal en ik ben er gek op.

De mysterieuze barman legt een groen servetje neer en zet mijn drankje er bovenop. Hij legt zijn gespierde onderarmen vervolgens op de bar en kijkt mij wederom doordringend aan met zijn fonkelende oceaanblauwe ogen. Ik word er verlegen van en weet niet goed waar ik moet kijken.

‘Dus,’ zegt de barman zonder naam. ‘Wat is er gebeurd?’

Ik frons mijn wenkbrauwen. Heeft hij het nou echt tegen mij? Wat gaat het hem aan wat er met mij gebeurd is?

‘Ik zie je twijfelen. Je vraagt je vast af waarom je mij iets zou vertellen over jouw problemen. Ik ben een barman, het zal vast niet iets zijn dat ik nog niet eerder gehoord heb aan deze bar. Je kunt alles over me heen gooien en ik ben slechts je luisterende oor. Tenzij je natuurlijk ook advies wilt, maar ik kan niet altijd garanderen dat het goed advies is. Er moet toch ergens een limiet zijn,’ zegt hij terwijl hij zijn verhaal afsluit met een knipoog.

‘Dan zit je vast niet te wachten op het zoveelste verhaal waarbij een vriend vreemd is gegaan, of wel?’ verzucht ik.

Hij lacht. ‘Try me’. Na wat extra overtuiging van zijn kant vertel ik het hele verhaal aan hem.

Hij betovert mij met zijn prachtige ogen. Ik ken hem niet eens, maar toch heb ik het gevoel dat ik hem kan vertrouwen met mijn gevoelens. Dat hij er voorzichtig mee om zal gaan.

 ********************************************************************************

Toen ik gisterenavond avond eenmaal aan het praten was geraakt met de barman heb ik hem alles verteld. Van hoe ik ooit nog dacht dat Daniël mijn soulmate was. Dat het uiteindelijk niet zo goed meer ging tussen ons, maar ik zeker wist dat we er wel uit zouden komen. Tot het moment dat ik bij hem langs ging en hem met een andere meid in bed aantrof.

Het werd steeds later en later. Tot de barman op een gegeven moment zei dat hij de bar moest sluiten. Ik had veel gedronken, maar was meteen weer bij mijn positieven. Waar moest ik heen? Ik was wel afgereisd naar Heerenveen en in deze bar terecht gekomen. Maar wat nu?

Naar huis wilde ik niet. Ik wenste dat ik gewoon mijn spullen kon pakken en ergens anders opnieuw zou kunnen beginnen. Maar ik kon het niet maken mijn familie achter te laten. Het zou niet goed voelen.

Ik weet dat ik mijn leven thuis haat, maar op de één of andere manier kan ik ze ook niet achterlaten. Er is nog een deel van mij dat toch nog van ze houdt. Daniël vond het altijd maar raar. Ik klaagde altijd zoveel over mijn familie, maar als ik ze een tijdje niet had gezien voelde ik mij schuldig en had ik het gevoel dat ik weer wat tijd met ze door moest brengen. Om mij twee seconden later weer kut te voelen en te wensen dat ik weer bij mijn vriend thuis zat. Inmiddels mijn ex dus. Het blijft je familie. Je eigen bloedverwanten. Hoe dom het ook is.

Alex is echt geweldig. Zo heet hij, de barman. Hij heeft het me niet verteld. Ik zag het gisteren toevallig op een envelop die bij hem thuis op tafel lag. Alexander Phelan.