Vrij

Hoofdstuk 10

In Friesland ben ik al tijden niet meer geweest. Contact met Jacob heb ik amper gehad. Eens in de zoveel tijd bel ik hem eens op, maar hij volgt het meeste nieuws gewoon op de televisie. Hij wilde dolgraag helpen, maar ik zei dat hij de bar draaiende moest houden.

De bar die hij ooit is gestart met zijn vrouw die al op jonge leeftijd aan kanker overleden is. De herinneringen aan haar blijven levendig door het behoud van de bar. Alex heeft haar zelfs nooit leren kennen. Jacob heeft wel eens verteld over die tijd. Hoe hij ooit heeft overwogen de bar een andere naam te geven, maar hij hier uiteindelijk toch weer vanaf week omdat hij wist dat zijn vrouw wilde dat het 'Jacob's bar' genoemd zou worden. Hij was degene die ooit de droom had een bar te beginnen en zijn vrouw wilde gewoon dat hij gelukkig werd. Maar Jacob zou alles inruilen om zijn vrouw nog één keer te kunnen zien. De kanker werd in een veel te laat stadium geconstateerd. Tijd om afscheid te nemen hadden ze bijna niet. Nadat het geconstateerd was ging het snel, tot ze van de ene op de andere dag plotseling stierf. De dokters hadden haar langer gegeven, maar die schattingen waren niks waard.

Nu ik erover nadenk ken ik bijna alleen maar mensen die iemand verloren hebben. Hetzij door een ziekte of door Wolvenjagers. Ik mag eigenlijk nog van geluk spreken dat ik Alex alleen kwijt ben doordat hij op afstand is. Hij leeft nog. Voor zover ik weet tenminste.

Ik zit in een wachtruimte te wachten op de zoveelste interviewer. De afgelopen dagen ben ik amper op de straten geweest om mee te protesteren. Ik was alleen maar op tv of in de bladen. Afwisselend staan Julia, William, Christopher, John of Lieke naast mijn zij. Al is John vaker op de straten te vinden om de protesten te leiden.

Wanneer Lieke net voor de laatste keer de spreekpunten met mij aan het doornemen is voel ik wat vibreren in mijn zak. Het duurt een paar seconden voordat ik mij realiseer dat het mijn mobiele telefoon is.

'Wacht even,' zeg ik tegen Lieke terwijl ik het mobieltje uit mijn broekzak vis.

'Julia,' zie ik op mijn beeldscherm staan.

'Julia?'

'Anna! De jagers hebben de verblijfsplaats van Alex gevonden! Snel! Ik sms je het adres,' en ze heeft alweer opgehangen.

Ik kijk Lieke verschrikt aan. Ze heeft het al gehoord. Julia schreeuwde het zo hard door de telefoon heen. Een seconde later ontvang ik het adres via een WhatsApp berichtje. Het is hier niet ver vandaan. Lieke en ik rennen het gebouw uit en stappen in de auto die we gelukkig precies voor het gebouw geparkeerd hadden.

Ik voel mijn hart bijna uit mijn borstkas kloppen. Mijn ademhaling versnelt. Hoe hebben ze hem gevonden? Zelfs ik wist niet waar hij verbleef. Overal hebben we connecties die ons inlichten over de plannen van de jagers. Sommigen zijn zelfs undercover als jager. Het verbaast me hoe ze soms op ideeën komen.

Ik ben blij dat Lieke rijdt. Ik kan echt niet helder nadenken op dit moment. Zijn Alex en Lucas op de hoogte dat de jagers een aanval op hun aan het plannen zijn? Of zitten ze gewoon rustig koffie te drinken en hebben ze niks in de gaten? Ik zou allang iemand overreden hebben op dit punt.

We zijn er bijna. We zijn echt heel dichtbij.

'Hier moet ik stoppen Anna. Het pad is te bebost en te onverhard om verder te rijden met de auto. Het laatste stuk zullen we moeten lopen'.

Nog voordat ze haar zin af heeft kunnen maken ben ik de auto al uit en ren ik als een gek over het onstabiele pad. Als het niet een kwestie van leven of dood was geweest had ik mij zorgen gemaakt over mijn zwakke enkels.

Rare gedachten gaan door mijn hoofd. Wat als ze er al zijn? Ik hoop dat ze weg zijn. Ik ben te jong om nu al de liefde van mijn leven kwijt te raken.