გადამარჩინე

9

ვიწექი და ერთ წერტილს ვაშტერდებოდი, ვერ ვიძინებდი.
ერთი სული მქონდა ფსიქიატრიულში როდის დამაბრუნებდნენ.
ან საერთოდ რომ არ დავებრუნებინე მერე რაღა უნდა მექნა. ამ სატანა თეჰიონთან დარჩენა სიკვდილს უდრის.

თავზე დამათენდა. ფანჯრიდან შემოსული მზის სხივები თვალებზე შემომანათა.
როგორცკი თეჰიონმა გათენება იგრძნო წამოდგა, ჩაიცვა და ჩემთან მოვიდა.

- გძინავს? თუმცა როგორ დაიძინებდი წუხანდელის მერე.-ჩაიღიმა და ოთახიდან გავიდა.

წამოდგომა ვცადე მაგრამ ვერ შევძელი, მთელი სხეული მტკიოდა.
ხელზე მეტყობოდა ბორკილების კვალი.
როგორც იქნა წამოვდექი და ტანსაცმლის ძებნა დავიწყე. ზოგი სად ეგდო და ზოგი სად.

ჩავიცვი მაგრამ პერანგს ღილები განადგურებული ჰქონდა და ვერაფრით შევიკრავდი. არაფერი მქონდა სხვა რომ ჩამეცვა.

უცებ თეჰიონი შემოვიდა და მითხრა:

- ჩემს პერანგს ან მაისურს გათხოვებ.

- არ მჭირდება!- მკაცრად ვუთხარი და თავი გავაბრუნე.

- თუ გახსნილი პერანგით სიარულს აპირებ ცხოვრებაში ვეღარ გაივლი. ამიტომ ეს მაისური გამომართვი!- თავისი შავი მაისური გამომიწოდა.
სხვა გზა არ მქონდა უნდა გამომერთვა.

- კარგი, წადი და ჩავიცმევ.- ცოტა შიშით ვუთხარი.

- არა! ჩემს წინ გამოიცვალე.

- ხო მაგრამ მე...

- იმას გააკეთებ რასაც გეტყვი!-დაიღრიალა და ყელში მწვდა.

შემეშინდა და ნახევრად გახეული პერანგი გავიხადე. მაისურის ჩაცმა არ მაცადა, მკერდზე და კისერში კოცნა დამიწყო.

უცებ ტელეფონის ხმა გაისმა, თეჰიონს ურეკავდნენ ფსიქიატრიულიდან.

სატელეფონო საუბარი:

- ბატონო თეჰიონ, ჯანდაცვის სამინისტროდან დამკვირვებელი მოდის და აუცილებელია რომ ყველა პაციენტი ადგილზე იყოს.