all too well | mabbie

Hoofdstuk 13.

Matthy pov:
2 weekjes later
De bankzitters zijn op vakantie, in Italië We zouden vandaag lekker uit eten gaan en genieten van Venetië bij zonsondergang maar ik ben ziek.

Mijn lichaam trilt en ik heb het ijskoud ik heb een joggings broek aan het 2 truien en daaronder een shirt en nogsteeds heb ik het ijskoud het is nu z'n 28 graden Celsius in Venetië  normaal zou ik nu lekker in een korten broek zitten maar ik heb het ijskoud

Alles wat ik binnenkrijg kots ik weer uit, binnen houden lukt gewoon niet. Een beetje water binnen houden gaat nog net. Rob weet het en hij steunt mij. Hij wil dat ik mezelf dagelijks weeg zodat ik nu ik ziek ben niet te veel afval. Rob denkt dat ik weer een boulimia terugval heb maar dat is absoluut niet zo. Ik ben gewoon oprecht ziek.

We zitten met iedereen in de woonkamer, ik zit tegen de verwarming aan het een dikke warmen deken om mij heen gewikkeld. Rob zit naast mij en heeft zijn arm om mij heen geslagen, normaal zou ik nu een warm gevoel hebben van binnen maar ik voel me leeg.

'Matthy moet je echt niet even slapen volgensmij ben je dood op' de woorden van raoul komen binnen maar ik verwerk ze niet het enige wat ik doe is vooruit staren 'mat, hallo?, matthy?' Het lukt mij niet om de stem te herkennen. Ik val inslaap tegen de kachel aan in de armen van rob. Dit had ik echt even nodig, ik slaap al weken mega slecht en soms slaap ik zelfs dagen niet.

Het enige wat in nu voel is pijn door heel mijn lichaam. Ik wil het liefst gillen en huilen maar het lukt niet, ik kan het

Ik open mijn ogen en in lig op bed in de slaapkamer. Ik heb geen idee hoe ik hier ben gekomen, wie mij heeft omgekleed al hoop en verwacht ik dat het rob is en ik heb ook geen idee hoelaat het is. Mijn telefoon ligt nog in de woonkamer maar mijn lichaam heeft de energie niet om op te staan.

Ik hoor voetstappen richting de kamer komen en langzaam gaat de deur open, 'oh hey mat je bent wakker, hoe voel je je?' Ik wacht even met antwoord geven op de vraag van rob did inmiddels naast mij is gaan zitten. Ik geef rob een knuffel 'ja het gaat nogsteeds kut niks veranderd eigenlijk'. Ik leg mijn hoofd op rob zijn schouder, dit soort kleine momentjes betekenen echt heel veel voor mij.

'Mat ik weet dat je het niet wil maar je moet echt even eten, samen gewoon een paar kleine hapjes van een cracker' ik ben het helemaal eens met rob, ik moet eten anders ga ik waarschijnlijk hartstikke dood maar ik kan het gewoon niet binnenhouden. 'Oke rob maar ik weet echt niet of ik het binnen kan houden, en ik wil niet weer heel het huis onder kotsen' we zijn voor 4 dagen in ijsland en vandaag is dag 3 wat betekend dat we morgen avond terug en gaan rob en ik naar het ziekenhuis kijken wat er aan de hand is. Maar de afgelopen dagen heb ik al 8 keer over de grond gekotst en er hoeft opzig geen 9e keer bij te komen.

Rob staat als eerst op van het bed en ik probeer hem te volgen. Ik pak zijn hand vast en sta moeizaam op, mijn benen voelen aan als een soort noodles en zodra ik sta val ik om in rob zijn armen. Normaal gesproken kan hij hier altijd wel om lachen maar nu niet, hij kijkt bezorgd.

Ik wordt door rob opgetild en naar de eettafel gebracht. 'koen kan je 2 crakers pakken en een glas water? Snel graag' rob schreeuwt deze woorden bijna. Ik wordt neergezet op een stoel en rob komt tegen over mij zitten, hij pakt mijn hand vast en begint te praten.

'Mat, kleine hapjes nemen. Kijk ik kan het ook' ik luister naar wat rob zegt en neem een klein hapje. Zo klein dat je bijna niet zou zeggen dat er überhaupt iets van de cracker is gegeten 'ja matthy heel goed neem nog maar een klein hapje' weer neem ik een hapje van de cracker. Ik ben nog niet misselijk dus misschien werkt dit wel en wordt ik al minder ziek, en dan hoef ik ook niet naar het ziekenhuis.

Maar helaas is niks minder waar, bij de laaste hap van mijn cracker ben ik gelijk kots misselijk. Ik sta op en ren naar de wc en kots alles uit wat ik zojuist heb gegeten. Rob is mee gereden naar de wc, ik vlieg rob in zijn armen 'sorry rob echt waar ik kan het gewoon niet' vertel ik hem huilend. Rob komt naast mij zitten en legt zijn arm om mij heen 'dinsdag gaan we naar het ziekenhuis dan weten we wat er met je aan de hand is en dan wordt je weer beter echt waar mat, ik beloof het'

Ik wil niet naar het ziekenhuis, straks vinden zij ook dat het door mijn eetstoornis komt en halen ze mij weg bij rob om mij "beter" te maken.

Ik ben op de bank gaan liggen en de andere gaan uit eten ze wilde eerst niet gaan omdat ze dat zielig voor mij vinden maar ze moesten van mij gaan ik wil niet hun vakantie nog meer verpesten omdat ik ziek ben.

De jongens zijn net weg en plots hoor ik de deur open gaan, het is rob 'liefie wat doe je hier? Ga lekker uiteten met de andere en maak je niet te veel zorgen om mij' ik wil absoluut niet dat hij koppig gaat doen en alsnog bij mij blijft 'ik wil alleen even snel wat voor je pakken meer niet' rob komt terug met mijn knuffel in zijn hand. Hij heeft mij deze gegeven voordat wij een relatie kregen ik heb de knuffel Robbie genoemd zodat als hij weg is rob toch nog een beetje bij mij is.

Rob geeft mij de knuffel en geeft mij een kusje 'als het echt niet meer gaat dan moet je appen of bellen oke?' Ik knik en rob verlaat het huisje weer.

Dinsdag

Rob en ik zitten in de auto onderweg naar het ziekenhuis ik ben zenuwachtig voor wat er gaat gebeuren, straks word ik opgenomen ofzo dat kan echt niet gebeuren.

Als we aankomen in het ziekenhuis word ik in een rolstoel gezeten en meld rob ons aan bij de balie en we gaan samen in de wachtkamer zitten 'Matthyas het lam' mijn naam wordt omgeroepen door de art en rob rijd mijn rolstoel de kamer binnen.

Rob heeft voor mij verteld wat er aan de hand is en in vul hem deels aan 'oke matthyas dit kan een beetje schokkend overkomen maar we gaan je een neusmaag sonde geven, je krijt voeding via een slangetje in je neus zodat je kan aansterken. Je hebt op het moment gewoon een redelijk onschuldig buikgriepje maar omdat je imuun systeem zo slecht is door je eetstoornis ben je er best wel goed ziek van geworden' ik schrik even van wat de arts zegt een sonde door mijn neus dat betekend dat iedereen gaat zien dat ik ziek ben, bijna niemand weet het alleen de bankzitters mijn ouders en mijn broertjes.

De art gaat de sonde in mijn neus doen en ik houd rob zijn hand goed steving vast, wat is dit een raar gevoel zeg. Ik moet een paar keer goed kokhalzen maar als de sonde eenmaal zit voelt het nog wel vervelend maar minder erg dan tijdens het aanbrengen. Het enige wat er nu in mijn gedachten omgaat is hoe gaan we dit aan de kijkers vertellen. Je hebt niet zomaar een sonde.

Jaja hoofdstuk 13 is af.

Matthy in dit boek is voor mij best wel persoonlijk, ik heb zelf namelijk ook een eetstoornis, ik heb ARFID dit houd in dat ik geen angst heb om aan te komen maar puur voor het eten zelf, tot op het punt het enige wat ik nog durfde te eten aardbeien was en toen heb ik ook een sonde gekregen maar gelukkig heb ik die niet meer en gaat het nu steeds beter dus daar ben ik blij mee