Genç kadın, elini duvara doğru uzattı. Kendi kanından bir adam onu durdurmaya çalıştı ama durduramayacağını o da biliyordu. Parmakları duvarın saydam, kızıl yüzeyini aştı. Aylardır izini sürdüğü şeye bir adım daha yaklaşmıştı.
Genç kadın önünde dura...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎧Faith Marie, Nobody 🎧Matt Moore, Beautiful
Bana doğru uzanan o kadar fazla ip vardı ki, hangi ipin ucunu tutacağım hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Eskiden bu ipler sadece bana aitti, şimdi iki ruha sahip olmak sayıyı arttırmıştı. Bütün gece pencerenin önünde durup ucu Noris'in kalbine sarılı olan ipi çekiştirip durmuştum. Her çekiştirdiğimde sanki sıkışan benim kalbimdi, sanki bendim köşeye sıkışan.
Güneş karanlığın ardında saklanmaktan vazgeçmiş, topladığı bütün gücüyle gökyüzünün tam ortasına yerleşmişti. Gözlerim artık güneşe bakmaktan bulanık görmeye başlamıştı. Elimi yüzüme bastırıp yüzümü sıvazlarken odadaki tek ses Briella'ya aitti. Uyuyordu, uyumasını ben istemiştim. Endymion ise başını duvara yaslamış, gözlerini kapatmıştı ama uyumadığını biliyordum.
"Biraz dinlenmelisin," dediğini duydum Endymion'un, sesi yorgundu.
"Ben iyiyim, sen uyu," derken gözlerimi boş sokağa çevirdim. Tek tük insanın geçtiği sokakta derin bir sessizlik vardı.
"Mümkünmüş gibi," dedi gözlerini aralayıp. Göz ucuyla başını sağa sola hareket ettirdiğini, boynunu esnettiğini görebiliyordum. Ona doğru döndüğümde arkamda kalan güneş, gözlerimin biraz olsun rahatlamasına neden oldu. Endymion elini yatağın kenarına vurdu. "Hiç değilse otur."
Elimi enseme bastırdım, yavaş hareketle ensemi ovarken yatağın üzerine çıkıp oturdum, sırtımı duvara yasladım. "O iyi midir?"
"Fiziksel olarak iyidir," dediğinde sertçe yutkundum. Ruhsal olarak kötü olduğunu zaten hissedebiliyordum.
"Kardeşinin küçük olduğunu söylemiştin ilk geldiğim zamanlarda," dediğimde gözlerini bana çevirdi. "Ne kadar süredir kayıp olduğunu biliyor musun?"
Parmaklarını şakağına sürtüp, "İki senedir sanırım, yani anneleri öldükten sonra," dedi, başımı yavaşça salladım. "Yanlış hatırlamıyorsam kaybolduğunda da on yedi, on sekiz yaşlarındaydı. Noris'i tanısam da kardeşini yakından tanımıyorum."
