"Onu seviyorum." Dudaklarından dökülen her kelimeyle benim canımı nasıl bir cehennem sıcağı gibi yakabiliyordu?
Bu haksızlıktı. Gözlerim dolmaya başladığında geri çekildi. "Seninle aramızda geçenler sadece ikimiz arasında kalacak Ahu."
Kitap kapağı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yüzüme düşen duygu kırıntılarıyla karşımdaki adama baktım. Okyanus gözlerinin içindeki ferah bir oda beni rahatlatırken nefes almayı unuttum. Sahi nefes nasıl alınıyordu? Andaç'ın avucuma sıkıştırdığı kutuya bakışlarını çevirmesiyle zaman yavaşladı. Nefesime zaman tanecikleri kondu ve gözlerim ağırca kapanıp açıldı. Karşımdaki savunmasız küçük çocuğa hayır desem dağılırdı.
Çünkü o Esra tarafından bir kere terk edilmişti. Benim gibi tekrar kalbi kırılsın istemedim. Onun beni çıkış noktası olarak gördüğünün farkındaydım. Karanlıktaki tünelde hapsolmuş bedene ne cevap verilirdi ki? Karşımda ilk gözyaşını idam eden adamı o karanlık tünelin içine hapsedemezdim.
Onun tek şansı bendim. O şansı elinden alamazdım.
"Şans," diyerek mırıldandım. "Sana henüz bir şans veremem Andaç." Bakışlarını elimdeki siyah kadife kutudan çekerken başını ağırca salladı. Sanki böyle cevap vereceğimi az çok kestirmiş gibiydi.
"Hemen bir şans vereceğini düşünmemiştim zaten Ahu," dedi naif çıkan sesiyle. Bakışlarının tekrardan yüzümü avlamasıyla tüylerim diken diken oldu. Onun gözlerindeki siyah çukurlar maviliğin içinde gömülmüş ve yansımama bakmamı sağlamışlardı. "İyice düşün öyle karar ver. Ben seni bekliyor olacağım."
Andaç yanımdan geçip gitmek için hareketlendiği esnada kolunu yavaşça kavradım. Böyle üzgün bir şekilde yanımdan ayrılmasını istemiyordum.
