" Yalnızlık iyidir ama fazlası zarardır tıpkı her şeyin fazlasının zarar olduğu gibi.. "
~~~
Gördüklerime, duyacak olduğum şeylere, yaşadıklarıma inanamıyordum. Babamın annemi aldattığı kadın karşımdaki koltukta oturuyordu ve sevgilisinin kızı olduğumdan haberi bile yoktu. Sevgilisi demek bana çok acı verse de kabullenmek zorundaydım. Duman'ın geçirdiği şok hala daha geçmemişti ve korkusu da annesinden neden bu kadar korkuyordu bilmiyordum. Sürekli annnesiden gözünü kaçırıp hizmetçilerin onunla ilgilenmesine odaklanıyordu. Duman annesini görünce bayılacak gibi olmuştu ve hizmetçiler onu kendine getirmeye çalışıyordu, Ege bahçede sigara içiyordu ve ben, bende Duman'ın yattığı koltuğun kenarında oturuyordum ve Duman elimi hiç bırakmıyordu annesiyle göz göze geldiğinde hemen elimi sıkıyordu. Duman kendine biraz gelmeye başlamıştı ve yatmaktan kurtulup oturmuştu. Annesi hiç bir şey yapmıyordu ve bende annesine aldatma olayından bahsetmemiştim vu durumda bahsedemezdim. Salonda oluşan sessizliği Duman konuşarak bozmuştu.
- Ne bu şimdi? Dalga mı geçiyorsun benimle?
- Oğlum..
- Oğlun değilim.
- Haklısın ne desen haklısın. Özür dile-
- Sakın özür dileme ve daha fazla dil dökme kendini yorma ve evimden git.
- Hayır! Asla gitmem! Yanında kalacağım.
- Git.
- Hayır!
- Son kez diyorum, Git.
- Gitmeyeceğim!
Duman annesine baktı sonra salon kapısında duran hizmetçiye baktı ve gözüyle bir yeri gösterdi ama ne olduğunu anlayamadım. Hizmetçi salondan çıktı ve dakikalar sonra yanında 3 adamla geri geldi. Adamlar simsiyah giyinmişti ve salona girdiler. Duman'ın kulağına yaklaşıp bir şey dedikten sonra Duman'ın annesine baktılar ve annesinin kollarından tutup oturduğu koltuktan kaldırdılar ama annesi bağırdı.
- Ne yapıyorsunuz!? Bıraksanız beni!
- Çıkarın onu ve olabildiğince uzağa götürün bi daha sakın kimse girmesin bu eve!
- Benim paramla bu hale geldin sen!
- Sus ve git.
- Ben olmasaydım bir hiçten sen! Asla haketmiyorsun sevgiyi değeri mutluluğu!
Annesi bir anda Duman'a kötü şeyler demeye başlamıştı ama ne olursa olsun Duman elimi bırakmıyor ve annesine bakmıyordu.
- Tamam gideceğim ama bir şartla.
- Söyle.
- Bu kız kim?
Duman bana baktı. Gözlerinde çaresizliği görüyordum ve Duman'ın cevap vermesine izin vermeden kendim cevap verdim.
- Sevgiliyiz.
- Nasıl?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Denizdeki Yangın (tamamlandı)
Novela Juvenilİnsanı belki bir silah, belki bir hastalık veya belki de aşk öldürürdü. Aşk, en büyük silah, en büyük hastalıktı..
