Penceremden dışarı bakıyorum.
Rüzgar üfler nefesini yüzüme
Yavaş ve ılık yeter bu melankolime.
Şimdi, o buğday tarlası bir deniz edasıyla dalgalanmaktadır.
Gözlerimin önünde...
Yüzümü okşamaya başlıyor yel.
Parmaklarımın arasında gezinmesine izin veriyorum
Kendimi gecenin kollarına bırakıyorum
Sadece onun siyah, sivri parmaklarına güveniyorum...
Tüm korkularım karanlığına geri kaçmaktadır.
Arkadaki canavar bile
Şehrin şöhretine kapılmış, piposunu yakmaktadır...
-Saidara
