Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar sahur sularımm 🌸
Özge Atan'ın anlatımıyla:
Hayatım boyunca çok sorumluluğum olmuştu fakat anne olduktan sonra hiç sorumluluğum yokmuş onu anlamıştım. Hayatım ikiye bölünmüştü resmen. Anne olmadan önceki ben ve anne olduktan sonra ki ben. Bütün hayatımı,bütün sevgimi her şeyimi onlara vermeye çalışmıştım. Onlara yetmeye çalışmıştım biri hariç.
Çünkü o benden uzakta acı çekiyormuş. Ben ona hiçbir şeyimi verememişim. Çünkü evladım diyerek başka bir insanı bağrıma basıyordum. Bağrıma bastığımda insan olsaydı keşke.
İkizlerime hamile kaldığımı öğrendiğimde heyecandan havalara uçuyordum ya da uçuyorduk denebilirdi. Artun, Baran, Melih, Kaan kucağımdaki küçük Barış olduğumuz yerde zıplayarak bağırıyorduk.
Demir geldiğinde bu halimize güldü.
"Ne oluyor bakalım burda?" Dediğinde çocuklar "Babaa." Diyerek koşarak hatta uçarak ona gittiler. Hatta kucağımdaki küçük Barış bile ellerini ona uzatıp dudaklarını büzdü. Onu da babasına verdiğimde tükürüklükleri ile gülmeye başladı. Küçük sevimli hain.
Demir bugün hastaneye gittiğimi bilmiyordu sürpriz olacaktı çünkü ikizlerimiz geliyordu.
"Neydi o mutlu halleriniz sizin?" Dediğinde bir şeylerden şüphelenmişti çünkü biz ne zaman sevinsek olduğumuz yerde el ele tutuşup zıplardık. Bu bir rutindi ve babamız tabi ki bunu bilirdi bazen zorla bu rutine katılmak zorunda kaldığı oluyordu.
Ben gülmeye başladığımda Kaan güldü.
"Baba hamileyiz." Dediğinde gülücüğüm suratımda dondu kaldı öksürmeye başladım. Çocukların yanında hamileyiz diye sevinnirsem böyle olurdu. Kaan'ı kolundan tutum yavaça, donup kalmış Demir'in yanından çektim ve kucağıma otutturdum.
"Annecim siz değil ben hamileyim." Küçük elini karnıma koydum.
"Bak kardeşlerin burada." Dediğimde Demir şaşkınlıkla ayağa kalktı.
"Özge ciddi misin?" Dediğinde gülümsüyordu.
"Ciddiyim." Barış'ı Artun'un kucağına verip bana sarıldı sıkıca. Beni etrafında döndürdüğünde kısıkca bağırdım sevinçle.
Çocuklara döndü.
"Gözlerin dinlenme vakti." Dediğinde çocuklar bunun bir oyun olduğunu düşünüp gözlerini kapattı Artun ise Barış'ın gözlerini kapatıp arkasını döndü ve derin bir nefes aldı. Ne yaptıklarını bilmediklerini mi düşünüyorlardı cidden. Diğerlerini kandırabilirlerdi ama Artun'u asla.
Demir beni kendine çekip dudaklarıma aşkla bir öpücük kondurdu.
