Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar 🎂
Yavaş ve korku dolu adımlarla ilerlerken kalbim ağzımda atıyordu.
Bedene doğru yaklaşıp yanına eğildim. Kanı gördüğüm gibi şaşkınlıkla elim ile ağzımı kapattığımda dudaklarımdan kaçan şaşkınlık çığlığını engelleyememiştim.
Sakin olup derin bir nefes aldım. Yüzü gözü kandan görünmeyecek kadar dayak yemiş olmalıydı. Bilinci kapalıydı fakat bedenine ve az buçuk görünen yüzüne bakılırsa benim yaşlarımda ya da benden büyük olmalıydı.
Saçlarımı kulağımın arkasına itip yüzüne doğru eğildim nefesini duyduğumda rahatlıkla omuzlarımı düşürdüm. Yaşıyordu. Tereddüt ile koluna dokundum.
"İyi misin?" fakat verdiği acı tepki ile korkuyla geri çekildim.
"Özür dilerim, özür dilerim. Bekle biraz olur mu?" dediğimde çantamı montumu yere fırlatarak var gücümle koşarak hastaneye girdim.
O kadar korkmuştum ki hemen danışmaya giderek kadına derdimi anlatmaya başladım.
"D-dışarda biri var. Yaralı, hastanenin önünde yerde yatıyor." Dediğimde kadın benim panik hallerimden olayın ciddi olduğumu anlayıp hemen görevlilere haber verdi. Sedye ile birlikte iki kişi oraya doğru giderken ben de peşlerinden koşmaya başladım.
Onlar yaralı çocuğu sedyenin üzerine yatırıp hastanenin içerisine sokarken ben de çantamı ve montumu alıp içeriye girdim. Acilden girdiğim için hemen kayıt yaptırıp sıramı beklemeye başladım fakat üzerimdeki şaşkınlığı atmam zor olacaktı. Aradan geçen yarım saate karnımdaki ağrıyı ve bulantıyı bile unutmuştum. Aklım o çocukta kalmıştı. Umarım iyi olurdu. Nasıl o hale gelmişti bilinmezdi ama yüzünü hatırladıkça hala içim acıyordu.
Düşüncelerimden ayrılmak içi başımı iki yana salladım. Tamam sorun yoktu. Her şey iyi olacaktı. Dijital ekranda çıkan ismim ile içeriye girdim. Doktor hanım sırtımdaki ezikler için krem vermiş göğsümde ise ezilme olduğunu zamanla geçeceğini fakat yine de röntgen çekitirmek gerektiğini söylemişti. Bileğim için de aynı şeyleri söyleyip beni pansuman için müşahede odasına yönlendirmişti.
Reçetelerimi alıp odaya girdiğimde hemşire bir kadın yanıma geldi.
"Merhaba birlikte geldiğiniz hastanın nesi oluyorsunuz?" elindeki defter açmış doldurmak için bekliyordu.
"Ben kendisini tanımıyorum. Hastanenin kapısında karşılaştık."
Başıyla beni onayladı. "Anlıyorum. Üzerinden sadece kimliği çıktı. Telefon veya aile bireylerine ulaşılabilecek bir numara bulunmuyor bir kaç gün müşahede altında tutulması gerekiyor ilk gece refakatçi olması önemlidir. Refakatçi olarak kalacak mısınız?" Dediğinde perdesi çekili alana baktım sadece kolu gözüküyordu. Nasıl bu hale gelmişti bilmiyordum ama acı çekmiş olduğu belliydi. Yalnız kalmak zordur ama hastanede yalnız kalmak daha da zordur. ilk gün için onunla kalabilirdim galiba. Yapacak daha önemli bir işim yoktu.
