"Her şey bitmek için başlar."
Bizim hikayemiz de böyle başladı... Sonunda biteceğini biliyorduk, yine de başlamıştık.
☼
"Artık daha çok gökyüzüne baktığımı fark ettim."
Hoseok aramızdaki sessizliği bozarken başımı salladım ve "Bir tek o kaldı çünkü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Güzel şeyler beklenmedik bir anda, hiç düşünmediğiniz zaman gerçekleşirdi.
Kim derdi ki nefret ettiğin bu hastane artık ayrılmak istemeyeceğin bir yer olacak? Bir yeri güzel yapan sanırım daha çok yanında olan insanlardan kaynaklanıyordu. Bu hastaneyi bana sevdiren ve hastalığı düşündürtmeyen o'ydu. Bir hiç gibi hissederken kendimi aslında biri için önemli olduğumu anladım. Bir yük gibi görürken kendimi aslında bu dünya için ne kadar önemli olduğumu önce ailem, sonra o göstermiş, değerli olduğumu hissettirmişlerdi.
Hiç ummadığınız herhangi bir zamanda hayatınızda büyük etkiler yaratacak insanlar çıkıveriyordu bir anda. Hosoek bunun en güzel örneğiydi. Bazı insanların gidişi daha güzel insanların gelmesi içindi bazen, bunu görmüştüm. J-Hope'la, Jin, Namjoon ve Yoongi ile...
Dünyayı değiştirmemize gerek yoktu. Kendi dünyamızı değiştirip güzelleştirmek önemliydi. Bunu o'nunla daha iyi başarmıştım. Hastalığımın bana sadece olumsuz şeyler getirdiğini düşünüp bir an önce ölmeyi diliyordum fakat bu hastalığın bana o'nu getirmiş olduğunu unutuyordum. Onunla işte dünyam değişmiş, daha da güzelleşmişti adeta.
Umudun, sevginin, çabanın ve inancın hiçbir zaman tamamen sona ermeyeceğini görmüş, ben devam ettikçe bunların artacağını da fark etmiştim ve işin güzel yanı, sonucu nasıl olursa olsun tatmin ve mutlu oluyordun. Çünkü pes etmiyorsun. Hayatta en önemli şey buydu. Pes etmemek. Yanındakilerle birlikte olabildiğince yola devam etmek... işte sonucu güzel yapan bu inanç ve bakış açısıydı.
Günler geçiyor, içimdeki yaşama sevinci daha da artıyordu. Bununla beraber hayallerim de çoğalıyor, onları gerçekleştirmek için içimde garip bir güç ve heyecan oluşuyordu.
Artık saçlarım daha az dökülüyordu, kaslarım daha az ağrıyor, ilk zamanlardaki yorgunluk artık beni yavaş yavaş terk ediyordu. Kullandığım ilaçlar eskisi kadar başımı döndürmüyordu ve gün geçtikçe artık daha da sağlıklı olduğumu hissediyordum. Elbette yine çok fazla güneşe çıkamıyor, yüzümdeki kızarıklardan tamamen kurtulamıyordum ama bu gelişmelerin olması bile mucizeydi. Ben açıkçası bu zamanlarda ölüm döşeğinde olacağımı düşünmüştüm kaç defa... Ancak ilerleme vardı.
Yüzümde hafif bir gülümseme oluşurken yanağımı elime dayayıp pencereden bakmaya devam ettim. Hoseok'u soracak olursanız..o da gayet iyi ve sağlıklıydı. Göz kararmaları ve girdiği psikolojik bunalımlar da gözle görülür bir şekilde azalmıştı. Yutmasında da artık çok fazla sorun kalmamış, eskisinden daha iyi beslenmeye başlamıştı. Bildiğim kadarıyla uykularında da sorun yoktu. Zaten ne zaman uyuyamasa kendisini benim odamda buluyor ve kollarımın arasında kısa sürede uykuya dalıyordu. Sanırım iyileşmemizde biraz da birbirimize olan etkinin bir payı vardı.
