"Her şey bitmek için başlar."
Bizim hikayemiz de böyle başladı... Sonunda biteceğini biliyorduk, yine de başlamıştık.
☼
"Artık daha çok gökyüzüne baktığımı fark ettim."
Hoseok aramızdaki sessizliği bozarken başımı salladım ve "Bir tek o kaldı çünkü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tırnaklarımı kemirirken bir yandan da bacağımı sallıyordum. Odası olarak tahmin ettiğim yere getirmişlerdi onu. Panjurları kapalı olduğu için içeriyi göremiyordum ama uzun zamandır içerdeydi doktor. Neler oluyordu?
Çıldıracak düzeye gelmiştim artık. Endişem içimde büyüdükçe büyüyor, nefes almamı zorlaştırıyordu. Kapının açılmasıyla heyecanla başımı kaldırdım ve ayaklandım. Bu ani hareket başımın dönüp, gözlerimin kararmasına sebep olsa da birkaç saniye içinde geçmişti zaten.
Karşımda beliren tanıdık hemşireyle kaşlarım merakla havaya kalktı.Onun da yüzünde hafif bir şaşkınlık vardı. Beni burda gördüğüne şaşırmış olmalıydı. Gerçi haklı, hastaneye geldiğim zamanlar odadan hiç çıkmazdım.
"Hana?" Yanıma yaklaşınca ben de "Seo Woo?" diye sorarcasına konuştum. Benden birkaç yaş büyüktü, yine de direkt ismiyle seslenmemi istemişti.
"Senin burda ne işin var?"
Elindeki kağıtları indirirken aynı zamanda benden cevap bekliyordu. Gözlerim anlık onun odasına kayınca o da o tarafa baktı. Anladığını belli edercesine bana dönmesiyle ben de çekinerek ona baktım. "Arkadaşım..durumunu merak etmiştim."
"Ah, sonunda sana yazabilmiş anlaşılan." Başını yana çevirmiş, daha çok kendi kendine konuşur gibiydi. "Efendim?"
Gülümseyerek bana döndü ve "Yok bir şey." dedi. Gözleri bir süre kağıtlarda gezindikten sonra güven veren bir sesle geri konuştu. "Hoseok'u merak etme. Yeni bir tedavi deneniyordu ve sanırım aşırı yorgunluktan bayıldı."
Rahatlarcasına bir nefes verip gözlerimi bir iki saniye kapattım. "Yani ciddi bir şeyi yok di mi? O iyi?"
Kafasını sallayıp "Aynen, merak etme." dedi. "Birazdan doktor da çıkar, istersen yanına gidebilirsin ama tabi çok yormamak şartıyla."
Yüzümde anında gülücükler açarken o da içten bir şekilde gülümsedi ve elini omzuma koydu. "Birbirinize destek olun. Atlatacaksınız." Son kez gülümseyip benden ayrılınca ardından bakmakla yetindim. Umarım atlatırdık...
O esnada kapının açılma sesiyle başımı çevirdim ve doktorun çıktığını gördüm. Doktor uzaklaşana kadar bir süre oyalandıktan sonra artık gözden kaybolmasıyla yavaşça odasına adımladım ve sessizce kapıyı açtım. Belki uyuyor olabilirdi.
Aralık kapıdan başımı sokup bakındım ve yatakta uzanan bedenini gördüm. Gözleri kapalıydı ve düzenli bir şekilde nefes alışverişini görebiliyordum karnının üstünde duran eli sayesinde. Ses çıkarmamaya özen göstererek içeri girdim ve ardımdan kapıyı kapattım.
