"Her şey bitmek için başlar."
Bizim hikayemiz de böyle başladı... Sonunda biteceğini biliyorduk, yine de başlamıştık.
☼
"Artık daha çok gökyüzüne baktığımı fark ettim."
Hoseok aramızdaki sessizliği bozarken başımı salladım ve "Bir tek o kaldı çünkü...
"Eğer bir yazar olsaydım, insan ölümlerini anlatan bir kitap derleyip yazardım: Kim insanlara yaşamayı öğretecekse, onlara ölmeyi de öğretmeli."
-Michel de Montaigne "Felsefe yapmak ölmeyi öğrenmektir"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Geçenlerde karşıma bu alıntının çıkması..Bazı sonlar yazılmalıdır. Şarkıyla okumanızı tavsiye ederim, iyi okumalar :')
Hoseok'a ilaç için koluna iğne takılmış ve dinlenilmesi istenmişti. Ben ona kitap okurken o da sessizce beni izliyor, arada gözlerini uzun süreliğine kapattıktan sonra geri mayışmış bir şekilde aralayarak beni kontrol ediyordu.
Bölüm bitince kitabı koltuğun üzerine koydum. Hoseok da gözlerini benimle buluşturmuştu. "İlaçlarımı içmem gerekiyor, odadaydı. Birazdan gelirim."
J-Hope bir şey diyecekken aniden duraksayıp yüzünde bir tedirginlik belirtileri oluşunca kaşlarımı çattım. Ellerini rastgele iki yana sallayarak tutunacak yer arıyordu sanki. Başını da bir sağa bir sola hızlı hızlı sallıyordu. Kalbim endişeyle hızlanırken oturduğum koltuktan kalktım. Bir krizin eşiğinde gibiydi.
O anda, arada sırada gözlerinin karardığını, bir nevi geçici körlük yaşadığını hatırladım. Hatırlamamla gözlerim sonuna kadar açılırken hızlıca onun yanına adımladım. O ise çoktan kolundaki iğneyi çıkarmış, elini rastgele sallayıp çığlıklar atmaya başlamıştı.
Korkuyla yanına ulaştığımda kollarından tutup kendisine zarar vermesini engellemeye çalıştım ama boşunaydı. O benden çok daha güçlüydü ve şu an delirmiş gibiydi, hiçbir şekilde onu durduramıyordum. Tüylerimi diken diken eden çığlıkları ise benim de sakin kalmamı zorluyordu.
O esnada yüzümde hissettiğim sızıyla neye uğradığımı şaşırmış, Hoseok'tan bir iki adım uzaklaşmıştım. Elim yanağıma gidince kanadığını fark ettim, aynı zamanda sızlıyordu. İğneyle yanağımı çizmişti. Gözlerimi kırpıştırıp geri Hoseok'a döndüm ve yanağımdaki acıyı umursamadan kollarımı ona sıkıca doladım.
Amacım bir yandan kollarının daha fazla hareket etmesini engellemek bir yandan da..onun yanında olduğumu belli etmekti. Gerçi şu anda farkında mıydı bilmiyorum, zira hâlâ kollarımın arasında debeleniyordu. Çağrı cihazını fark etmemle hızla tek elimle onu alıp düğmeye bastım ve kenara atarak geri Hoseok'u kollarımla sardım.
Ağlayarak onu sakinleştirmeye çalışıyordum. Arada sırada ismini söylüyor, sesimi duymasını diliyordum. Çok geçmeden hemşireler gelince beni kenara çektiler ve hemen onunla ilgilenmeye başladılar. Bense elim kalbimde korkuyla onları izliyordum.
