"Sen Yakamoz, kalbimin delice arzuladığı tek kişinin..." Merdivenlerden birkaç adım indi ve boyumuzu eşitledi. "İçinde bulunduğumuz bu savaş, asla umurumda değil. Kumsalımdasın, kalemin prensesisin."
"Prenses değilim." Dedim kollarımı göğsümde bağla...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Zihnine sığınıp kalbine küsmek aşkına en büyük ihanettir.
Nereden başladığından çok başlamana sebep olan kaybettiğindir önemli olan. Ve bilirsin, bazen gözüne kestirdiğin kişi birçok adımda adımına karışır, sokaklarına çıkar, kalbini hızlandırır.
Hayatını kurtaran zaferler, kaybedişlerinin emaresidir.
Ve o an kaybettiklerine sevinirsin, yoluna çıkardıkları bir armağan olduğundan.
Ne yaptım cidden bilmiyorum. Sadece bir oyunda kaybettim ve karşıma çıkan kişi, aslında çoktan kendi isteğimle, kendi adımlarımla yanına gidip de tanıştığım biriydi.
Sahi bu duruma ne diyorlar? Kader, tesadüf, denk geliş? Ben peki bunlara inanıyor muyum? Ailemi benden ayıran kader mi? Benim o eve gitmem, kaçarken adamlardan saklanmak için çiftliğin kumsalına girmem ve Boran'la tanışmam kader mi? Ben kadere inanmam, bu benim seçimimdi. Bu çoktan yazılmış bir gerçeklik değil, bu şu an benim elimde kürekle kazıdığım yolumun ufak çaplı taşları.
Onun buraya gelişi şu an karşımda duruşu cidden bir tesadüf olabilirdi ama kader karşıma çıkardı gibi saçma bir tabire inanmak hiç içimden gelmiyordu.
Şayet kader gerçekse eğer karşıma Boran'ı değil ailemi çıkarsın. Bir yalvarma değil bu, ben olanak vermediğim halde gerçekse eğer kadere bir emir; benim planlarım dışında karşıma sürprizler çıkaran hayatıma bir emir. Ama ben de Yakamozsam eğer çok iyi biliyordum ki o sürprizleri bir avantaja çevirirdim.
Gece çoktan geçmişti ve bir iki saat içinde muhtemelen güneş doğacaktı. Elimdeki sopayı yere bıraktım ve kollarını göğsümde bağlayıp atının üstünden beni izleyen Boran'ı süzdüm.
Üzerinde mavi tenine yakışan bir tişört vardı, altında yine aynı tarzda giydiği pantolonu ve batmak için harekete geçmiş ay ışığının yansıdığı gözlükleriyle şaşırmış bana bakıyordu.
