09.21.2008 bu tarih. Dünya'nın bir insanı , içten ağlatabileceğine inandığım ilk gün. 8 yaşında sik kadar bir çocuğum , neden götürürsünüz ki beni adliyeye. Belki babanı son kez gorebilirsin oğlum dedi. Diye gitmiştim annem. Doğduğum gün kucağına gitmediğim babanın , şimdi ayağına gitmek. İlk adamlığım buydu. Ulan ne gelin güvey olmuşum , ben gittim tamamda o gelecekmi ? Gelmedi. Bende her yere geç kaldım o günden sonra.anma enim icin en zor gundu o gun. Ve hersey bitecekti. Ağzında kelimeleri geveleyen sikik bir hakim , sinir bozucu daktilo sesi. Bağıran müneccim kılıklı pezevenk... Hepsi aklımda , bir de o gün. Ağlamak yok Enes diyordu annem. Yıl 2017. Gözüm tek damla yaşa , ortaklık etmedi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Çocugun Akıl Almaz Hayatı (DÜZENLENDİ)
Nonfiksi.Önsöz. Merhaba ben Enes DEVECİ. Vârla yokun arasında kalmış bir kişi. Ne araf bekler beni ne arşı âla. Ben ceza çeken bir ruhum. Ve yok oluşlarada inanmam , kendi varlıgımı hissetmedigim gibi. Eger bir insan değilde bir dost dinlemek isterseniz ön...
