Let Me Love You (Chaos Series #2) [COMPLETED]

CHAPTER 27

"Ma'am. Miara? Sir. Zacharious is already downstairs, Ma'am." I heard one of our maid said outside of my room.

I stopped packaging my clothes before I looked at the close door of my room. I sighed. "Tell him that just wait for me for a while. I'm still packaging my clothes." I commanded.

"Okay, Ma'am." I heard our maid answered again.

I looked at the close door for a while before i sighed. Ibinaling ko na ulit ang atensyon ko sa maleta ko na nakapatong at nakabukas na nasa kama ko bago nag madali nang kumilos at inilagay lahat doon ang gagamitin ko.

I sighed again. Today is the day when me and Zacharious decided to go back in the Philippines for his new project that will gonna held there. After we talk when he came here at the mansion, pumayag ako na sumama pauwi sakanya sa Pilipinas dahil alam kong hindi rin ako no'n titigilan ka pag hindi ako sumama so I have no choice but to agreed with his decision about coming back there, kahit naman na ayaw ko pa dahil hindi pa ako ready na makita ang kakambal nya.

I'm not ready yet to face him. Pakiramdam ko kasi babalik lahat ng sakit at memories namin na masayang mag kasama no'n ka pag nag meet ulit kami and I don't like that. I know it's almost five years already. Matagal na simula no'ng nangyari iyon pero I know to myself that I am not yet ready sa posibilidad na mangyayari kung mag kita ulit kami.

Pakiramdam ko kasi pag nag kita ulit kami ay baka magawa ko nanaman iyong mga bagay na iniiwasan ko na huwag ng magawa ngayon. Like begging him to comeback to me because I know to myself that if that's happen. I know na mag papakatanga nanaman ako sakanya.

Mag papakatanga nanaman ako at mag mamakaawa na bumalik sya saakin kahit gano'n na ang mga salitang binitawan nya no'n na hindi nya naman talaga ako minahal at ginamit nya lang para sa pansarili n'yang kaligayahan, at 'yon ang iniiwasan ko. Iyong makikita ko nanaman ang sarili ko na nasa gano'n sitwasyon at nag papakatanga dahil lang sakanya.

I'm tired. I'm really-really tired. Pagod na pagod na ako sa paulit-ulit na nangyayari saakin. Nakakapagod din palang mag makaawa sa taong wala ng pake sa'yo at wala ng balak balikan ka.

I really love him. I know to myself that I still love him the most even if it's five years already, but still. I love him. Wala parin nabago sa pag mamahal ko sakanya. Sya parin ang gusto ko at hinahanap ng puso ko kahit na antagal na ng nangyaring iyon saamin at wala na kaming balita sa isa't-isa, but just like that, I don't want to do the begging, again.

Mahal ko sya pero ayoko nang mag mag makaawa at lumuhod sa harap nya para lang bumalik sya saakin.

I don't want to do what I've done before. I don't want to see myself in that same situation again. It's tiring... Nakakapagod din iyong paulit-ulit na nangyayari saamin.

I smiled bitterly before I went to the mirror in my room. Umupo ako sa upuan sa harap no'n bago binuksan ang drawer sa pinakaitaas ng table kung nasaan nakalagay ang mga accessories ko bago ko iyon tinignan isa-isa para sana mag hanap ng isosoot na kwintas pero napatigil ako sa pag dampot ng makita sa isang sulok ang isang itim na box.

Pinakatitigan ko sandali ang itim na box na iyon bago ko iyon unti unting dinampot at binuksan pero napasinghap ako nang marahas at napapikit ng makita ang kwintas na laman no'n.

I knew it. Sinasabi ko na nga ba na iyon ang lalagyanan ng necklace na iyon.

The necklace that he gave to me years ago before my graduation.

An advance gift from him.

Advance, dahil hindi na pala sya makakapunta sa graduation ko kaya ibinigay nya na agad saakin iyong necklace. Nice.