Let Me Love You (Chaos Series #2) [COMPLETED]

CHAPTER 37

Two days had passed by after the funeral of kuya, but still. Nothing has changed. Sa dalawang araw na nakalipas na nalibing na si kuya ay wala parin pag babago. Mas lalo pa atang lumala ang sitwasyon.

Dalawang araw na ang nakakalipas but parang kahapon lang nangyari ang lahat. I'm still occupied. I can't still believe in what happened to kuya. Hanggang ngayon ay aaminin kong hindi parin ako makapaniwala at hindi ko parin natatanggap ang mga nangyari kahit na two days na ang lumilipas.

I still can't moved on. It's hard. It's hard to move forward for what happened these past two days. The pain is still here. Nandito parin 'yung sakit na parang kahapon lang nangyari ang lahat, well. Who can move-on on that? Who can move on that fast for what happened these past few days? Sino ang makaka move on agad-agad dahil sa nangyari, right?

Damn. Napaka bilis talaga ng mga pangyayari nitong mga nakaraang araw. Hanggang ngayon ay ayaw parin tanggapin ng utak ko ang mga nangyari. My brain is still processing about what happened these past few days.

Prinoprocess parin ng utak ko ang mga nangyayari at ka pag tuwing naaalala ko ang mga nangyari nitong mga nakaraang araw at ka pag bigla nag sisink-in sa utak ko ay bigla-bigla na lang akong makakaramdam ng bigat sa dibdib na hindi ko alam kung bakit nag kakagano'n.

It's hard. It's so fucking hard. Napakahirap gumising sa umaga na may bigat sa dibdib at kahit anong gawin kong pang distract sa sarili ko ay wala parin epekto dahil kahit anong gawin ko ay paulit ulit bumabalik sa ala-alala ko ang ma nangyayari. Paulit ulit din bumabalik ang sakit sa dibdib ko tuwing naiisip ko nanaman ang mga iyon.

Fuck this pain! Ayoko na ng sakit na 'to! Damn! Kailan ba matatapos lahat ng ito?

Kailan ba matatapos ang lahat ng sakit na 'to?
When can I be free in pain? Kailan ba ako magiging malaya sa sakit at kailan ko ba mararanasan ang maging masaya ng totoo?

Fuck! All I want is to be happy. Genuinely happy. Gusto ko lang naman maging masaya. Iyong totoong saya at malayo sa sakit na dala ng nakaraan but, fuck! Mahirap ba na hingin iyon? Mahirap ba na hingin ang kasiyahan na gusto kong maramdaman?

Is it hard? Is it too much? What I've asked for is hard to give? Mahirap ba na ibigay ang kasiyahan na gusto ko? Iyong pure happiness at walang halong sakit?

Iyong ka pag masaya ka ngayon araw ay tuloy-tuloy na ang kasiyahan mo sa susunod na araw at hindi 'yong ka pag masaya ka ngayon ay sobrang lungkot at sakit naman ang kapalit no'n kinabukasan?

Fuck! Hindi ba pwedeng maging masaya na lang ang lahat at wala ng sakit na nararamdaman?

Ano pa ba ang kailangan kong gawin at ilang luha pa ba ang kailangan kong sayangin? Ilang sakit pa ang kailangan kong maranasan para matamo ang gusto kong kasiyahan na matagal ko ng inaasam?

Ilang sakripisyo pa ang kailangan para lang tuluyan akong makaramdam ng totoong kasiyahan? Damn it!

Napangiwi ako dahil sa gusto kong mangyari. Well, I think it's impossible. Iyong hinihingi ko ay malabo ng mangyari lalo na ngayon na mas naging kumplikado na ang sitwasyon na kinakaharap namin ngayon.

I thought staying in the island with Zach for almost one week and fixing what happened to us from our past is the way to passed in the pain but I'm wrong. I was so wrong dahil umpisa pa lang pala 'yon at may kasunod pang mas malalang sakit kesa doon and I'm right. Iyong kasunod ay iyong nangyari kay kuya.

Fuck! Bakit kung kailan handa na akong kalimutan lahat at iwan ang nangyari no'ng nakaraan at bakit kung kailan handa na akong mag look forward para sa present and future ay bakit saka naman nag kakaganito ang lahat?

Bakit kung kailan natanggap ko na ang lahat at kung bakit handa na akong mag simula ulit ng panibago kasama si Zach ay bakit kailangan humantong sa ganito ang lahat?