Afitap

1. Sahne

Media; Ceylin Balamir❤️‍🔥

Müzik; Balmorhea>The Winter

Ceylin canını acıtan sivri topuklularının üzerinde durmuş yarım saattirde yaptığı gibi demir kapıların ardında simsiyah endamlı adeta ben buradayım diye bağıran malikaneyi izliyordu.

Düşünüyordu...Bu kapıdan içeriye girdiğinde ne olacak düşünüyordu. O teklifi kabul ettiğinde her şey eski düzenine geri dönecek miydi? Asla. Abisi gitmişti çünkü. Bu ortaklık abisini geri getiremezdi fakat o adamı bulmak bile onun içindeki ateşi bir nebzede olsa söndürmeye yetecekti. Ceylin'in tek istediği abisinin rahatça uyumasıydı. Eğer onun katilini bulabilirse vicdanı biraz da olsa rahatlayacaktı.

Sert rüzgar kızıl saçlarını yüzüne doğru savururken saçlarını düzeltme gereğinde bile bulunmadan sessizce evi izlemeye devam etti. Artık demir kapıların ardından içeriye girip evin kapısını çalarak o adamın karşısına çıkması lazımdı. Peki ya Ceylin abisinin intikam hırslıyla yanıp tutuşurken bile bunu neden yapamıyordu?

Onu durduran şey neyin nesiydi anlamıyordu. Başlarına bu kadar çok şey gelmişken neden hâlâ bu eve girmek istemiyordu?

Ellerini iki yanından yumruk yaparak en sonunda ileriye doğru bir adım attı. Onu gören korumalar tanımış kapıyı açarak geçmesi adına yol vermişti. Fakat Ceylin onları bile göremiyordu. Yüreğindeki korlanmış yangın zihninde dönen abisinin sesleri onu delirtmiş gibiydi.

Süreki abisinin kadifemsi sesi kulaklarında çınlıyor kalbinin binbir parçaya ayrılmasına sebep oluyordu. Onu şimdiden öyle çok özlemişti ki...

Ceylin cehenneminin olacağını bilmeden çaldı o siyah kapıyı. O siyah kapının ardındaki adam onun cehennemiydi. Onun asıl yangını Kuzgundu. Ceylin bunu bilmeden intikamını almak için ilk adımını atmıştı.

Oysa Ceylinle Kuzgun'un bilmediği bir şey vardı ki, ikisi de birbirlerinin cehennemi olmak için ilk adımı atmıştı.

Bir hafta önce

"Al biraz su iç hadi."

Donuk gözlerim yavaşça Kartal'ın elindeki suya döndü. Su içecek halim mi kalmıştı. Efdal ölmek üzereyken su mu içecektim? Boğazımdan nasıl geçecekti ki o su? Kartal'ın yüzüne bile bakmadan başımı başka bir yere çevirip saçlarımın yüzümü kapatmasını sağladım. O sırada karşımdaki aynayla çakıştı gözlerim.

O an sanki ruhumdaki çığlıklar bir bir suratıma çarpmış gibi irkildim. Ben bu değildim...Ben hep güçlüydüm. Bu zamana kadar ne sınavlara tabi tutulmuştum o zamanlarda bana hiçbir şey olmazken şimdi bu halimde neyin nesiydi. Kendimi tanıyamaz bir haldeydim. Beyaz tenim sarıya kaçmış, mavi gözlerim kıpkırmızı olmuş, kızıl saçlarımın dolgunluğundan eser kalmamıştı. Sanki abimle birlikte bende solup gidiyordum.

Aynada gördüğüm kadın yıkılmış, harabe bir haldeydi. Ne bekliyordum ki, bir haftadır umutsuzca beklediğim hastane koridorlarında bir prensese dönüşmeyi mi?

Ben Ceylin, Ceylin Balamir. Tırnaklarını kazıya kazıya zor bela 25 yıl yaşamış, çocukluğunda bir asker gibi yetiştirilip binbir eziyet gören, şimdi herkesin gözünde güçlü kadın rolünü üstlenen Ceylin..Sırf abisi istedi diye mimar olmak için kıçını yırtan Ceylindim ben.

Peki ya şimdi? Tam mimar olmuşken abim beni bırakıp nereye gidiyordu? Buna hakkı yoktu..Olmamalıydı. Ben sırf onun için istediği hayatı yaşamamış mıydım? Efdal için mimar olmamış mıydım?

Hani birlikte büyüyemediğimiz yılların acısını çıkaracaktık seninle?

Kepimi fırlattığım gün kaza haberini aldım abi...