"මේ ඉන්නේ ඔයාගේ තාත්තා පර්ඩිටා...."
මොකා...නැනී දිහා මම බැලුවෙ ඇස් ලොකු කරලා...තාත්තා???මේ මිනිහා...අනාතයෙක් උන මට එකපාර තාත්තෙක් කොහෙන්ද...මාර විහිලු මෙව්වා...මගේ පාලනයෙන් තොර හිනාව ඒ එක්කම මහ හඩින් එලියට පැන්නා...
තාත්තා කියන මිනිහා හිනා වුනා...දුක්බර විදිහට...
"එයාව හරියට හදන්න මම නොගත්ත උත්සාහයක් නෑ...."
නැනී කිව්වේ මට රවන ගමන්...එතකොට අර මිනිහා කැප් එක ගැලෙව්වා...
වාව්....එයාගේ කහා පාට ඇස් ටිකින් ටික දුබුරු උනා..එයාට තිබ්බෙ කලු මිශ්‍ර දුබුරු කොන්ඩයක්...මගේ තාත්තා කෙසේ වෙතත් මගේ අයියා කියලා කියන්න පුලුවන් තරම් ඒ මනුස්සයා තරුණ පාටයි....අවන්කවම මාර ලස්සනයි...
"නැනී...ඔයා කියන්නෙ මට තාත්තෙක් ඉන්නවා කියලද..."
මනෝ ලෝකෙන් බැහැලා මම කතාවට එන්ටර් උනා...
"පර්ඩිටා...මේ තමා ඔයාගෙ තාත්තා..."
"යාහ්...නැනී...ඔයාට විහිලු කරන්න තේරෙන්නෑ...."
මම අත් දෙක බැදගෙන ඔරවලා අහක බලා ගත්තා...හිතලා බලන්න අවුරුදු ගානක් තනියම හිටපු ඔයාට විශ්වාස කරන්න පුලුවන් දෙයක්ද මේ වෙන්නෙ කියලා...මේ මිනිහා මගේ තාත්තා වෙන්න බෑ...එයා මගේ තාත්තා නම් මේ තරම් කල් මාව බලන්න නාවේ මොකටද...
"අවන්කවම මම සමාව ඉල්ලනවා...පර්ඩිටාගේ මේ හැසිරීම ගැන...එයාව හරියට හදන්න හොද වැඩ උගන්නන්න මම ගොඩක් උත්සහ කලා.....උතුමානනී..."
නැනී මුලින් කිව්ව ටික නම් අවුලක් නෑ...ඒත්...උතුමානනී...
"ඒක ඔයාගේ වරදක් නෙමෙයි නැනී...දන්නවනේ...."
ඒ මිනිහා කිව්ව එකට නැනී හිනා වුනා...
"ඔබතුමාටත් වඩා මෙයා දගයි..."
නැනී කියද්දි අමුත්තගේ මූන ආය බිමට බර උනා...
"එයාගේ අම්මා නිසයි...."
විනාඩි බර ගානක නිහඩතාවයක් පැවතුනා...මන් ආසම නැති දේ නිහඩතාව..
"ඔප්පු කරන්න...ඔයා මගෙ තාත්තා කියලා..."
අවසානයේ මම කිව්වා...
YOU ARE READING
Perdita
Short Story"ඔයාගේ නම මොකක්ද??" "පර්ඩිටා..." "ලස්සන නමක්..." "දන්නද...ඒකේ තේරුම අතරමංවුනු කියන එකයි.." ජීවිතයේ අතරමං වුනු අවුරුදු දා හතක පුන්චි කෙල්ලෙක්...
