KARANLIK YOL

1.Bölüm

Hayatımdaki yaptığım en büyük hata her zaman mutlu olacağımı sanmam'dı

....

Hayat hiç adil bir yer değildir.Kimisine acı verir kimisine mutluluk.Galiba hayat mutluluğu çok görmüş ve beni 17 yaşımda acıyla tanıştırdı.17 yaşıma kadar her şey çok güzeldi.

Ünlü Doğanların biricik kızları.Anne ve babasının gözünden bile sakındığı ,babannesinin değerlisisi .O zamanlar mutlu olduğumu hatırlıyorum , gerçi kim mutlu olmazdı ki.Her isteğim yapılıyordu ,beni seviyorlardı.

Sonra bir gün beni öldürdüler ,kısmen değil ruhen ölmüştüm çünkü annem ve babamı öldürmüşlerdi hemde hiç acımadan , gözlerini kırpmadan.Bu olay gözlerimin önünde gerçekleşmişti.Onları o halde görünce yerimden kıpırdayamamıştım ,acaba beynim bana oyun mu oynuyor diye düşünmüştüm.

Bütün işlevlerimi kaybetmiştim , bütün ruhumuda kaybetmiştim.Birilerinin bir yerden çıkıp sana şaka yaptık demesini bile beklemiştim ama öyle bir şey olmamıştı.Yaşanan bu olay hayat denen şeyden bile gerçekti.

"Abla"

Küçük kardeşim Asaf ,benim yaşama sebebimdi.O olmasa şuan ben büyük ihtimalle ölmüş olurdum.Çoğu kez intiharı denemiştim ama başaramamıştım.

Bir gün yine intihar etmeyi denediğim zaman Asafin yanıma gelip elimi sıkıca tuttuğunu biliyorum.Ondan sonra bana ilk defa abla demişti.Bu olaydan sonra asla bir intihar girişiminde bulunmamıştım.Küçük kardeşim anne ve baba yokluğunu aratmamaya çalıştım.Onunda diğer çocuklar gibi yaşamasını istedim.Galiba bunu başarmıştım , şuan 6 yaşındaydı.Anne ve babam öldüğünde sadece 2 aylıktı

"Efendim ablacığım"

"Dadı benim çikolata yememe izin vermiyor"

Dadı ,babannemin Asafın hem Fransızca öğrenmesi hemde bakıcılığını yaptığını bir kadındı.Tam tamına 6 yıldır bizimleydi.Fazla yakınlığımız yoktu ama onun sayesinde Fransızca öğrenmiştim.Elimle kafamı kaşıyarak Asafın yüzüne eğildim.

"Bu konuda ne yapabilirim ?"

Elini havaya kaldırarak heyecanla konuştu

"Lütfen çikolata yememe izin versin"

"İzin istemene gerek yok , birlikte yiyebiliriz"

Kollarını havaya kaldırarak boynuma doladı ,bende onu belinden kavrayarak kucağıma aldım

"Teşekkür ederim"

Diyerek yanaklarımı öpmeye başladı ,bu haline hafifçe kıkırdadım.

"Teşekkür etmene gerek yok küçük bey"

Bir süre daha merdivenin başında kaldıktan sonra büyük olan basamakları inmeye başladık.O günden sonra babannemle kalmaya başladık ,zaten malikanesi baya büyüktü o yüzden sıkıntı olmamıştı.

Merdivenler ikiye ayrılıyordu ,yani iki merdiven yuvarlak halini almıştı.Kahverenginin en koyu hali tercih edilmişti.Salon ise baya genişti ,üç tane ikili kadife koltuk ve iki tane tekli koltuk vardı.Ortada cam bir sehpa vardı.Salonun öbür tarafında ise on kişilik olan yemek masası bulunuyordu