34.Bölüm

505 13 1
                                    

Lütfen oy atmayı unutmayınız bal böceklerim okuyan çoğu kişi oy atmıyor çünkü

...

Hayatımızın tamamı zaten sevdiklerimiz hakkında endişelenerek geçmiyor mu ?

...

Gördüğüm kabus ile gözlerimi anında açtım.Hemen komidinin üstündeki gece lambası açıp yerimde doğruldum.Saçlarım ve boynum terlemişti

Bir süre öylece oturup kendime gelmeyi amaçladım.Sonra gözüm yanıp sönen telefonuma kaydı.Elime alıp baktığımda sayısız arama olduğunu gördüm

Hepsi bilinmeyen numarandandı,sadece biris Zehra anneye aitti.Onu bu saatte beni aramasını Meleğe bağladım.Onu unutmuştum.Bilinmeyen numaradan gelen aramayla telefon titremeye başladı

Vakit kaybetmeden açtım

"Alo"

Dedim yarı merak yarı uykula.Tanıdık gelen ses kulaklarımı doldurdu

"Alo yenge ben Emrah,sana bir şey söyleyeceğim ama ilk önce sakin ol"

Onun endişeli sesini duyunca nasıl sakin olabilirdim acaba ?

"Emrah ne oldu , uzatmada söyle"

Artık korkmaya başlamıştım,tedirginlik bütün bedenimi ele geçirmişti resmen

"Karan abi vuruldu, şuan hastanedeyiz"

Bir an yanlış duyduğumu zannettim.Bu olamazdı çünkü o Karandı , güçlüydü, zırhı vardı.

Elim ayağım dolaşmıştı,yataktan fırlayarak

"Hemen geliyorum"

Emrah'ın itirazlarını duymayarak telefonu kapattım.Üstüme elime ne geçtiyse geçirdim,apar topar evden çıktım

Kapıda duran korumalardan eser yoktu.Kendi arabama yönelip hemen çalıştırdım.Bir yandan da hangi hastanede olduğunu Emrahtan öğrendim

Normalde asla hızlı süren biri değildim ama şuan formula 1 gibiydim.Hiç bir şeyi umursamıyordum çünkü konu zaten açıktı

Nasıl geldiğime inanamazken arabayı hemen otoparka park ettim.Hastanenin önündeki Emraha doğru hızlı adımlar attım

"O nasıl iyi mi ?"

Dedim kötü bir cevap almaktan korkarak.Emrah sakin tutmaya çalıştığı sesiyle

"Bilmiyoruz yenge ,doktor daha bir şey demedi ama kötü bir durumda değildi.Hatta bana küfür etti yani"

Dedi sonlara doğru alınmışlıkla.Bu duruma takılıyordu birde

"Nerede olduğunu bana gösterebilir misin ?"

Başını sallayarak önden yürümeye başladı.Saat beş civarındaydı ve hastane koridorları korkutucu sessizlikteydi.Ona dikkat etmemeye çalıştım

KARANLIK YOLHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin