Uzun zaman sonra bölüm attım. Umarım beğenirsiniz. Sonunu dikkatli okuyun ^^
Bir katili tanırsan gözünden,
bakma çok ardına.
Alırsa seni kanatları altına,
çıkamazsın yaralanmadan kurşunlarından.
Bilirsen birçok gerçeği,
sakla.
Sakla ki, seni katil yapacak o halktan al intikam.
Aşk nasıl anlatılır bilmiyorum. Ya da anlatılmalı mı onu da bilmiyorum. Belki de kelimeler bu sefer susmalı ve yaşanmalı her şey.
Bir bakış, bir iç çekiş bile yeterken; aşk için bir tanım mı bulmalı insan?
Yanımda oturduğunda içimde oluşan heyecanı tanımlayamazken, kafa karışıklığım beni bir boşluğa itiyordu. Birine bu denli değer vermek insanı aptal mı yapıyordu? Birini bu denli sevmek yanlış mıydı ki insanlar aşk üzerine bu kadar şiir yazıyor, ağıt döküyorlardı?
Herkesin lügâtı farklıydı, bunun üzerinde durmamam lazımdı. Çünkü bir ilişkinin en temel yapısı güvenmekti.
Güven eğer yıkılırsa, sağlam hiçbir şey kalmazdı geriye.
Aşk bile.
Aşk Safir'di. O kalırdı.
Kalır mıydı?
Ona bazen kelimelerim yetmiyordu. Kafamda o kadar güzel tasarlanmıştı ki, hangi kelimeyi ona uygun görsem üzerinde yetersiz kalıyor gibiydi. O güzeldi. Kalbi güzeldi. Beni sevişi de güzeldi. Ben ona bütün sevgimi vermiştim ve vermeye de devam edecektim. Belki bu kadar bağlanmakla aptallık etmiştim ama zaten öyleydim.
Aptal Ahu.
Ha... Bir de bencillik var.
Bencil Ahu.
İkimizde arabanın kaputunda oturuyorduk. Daha doğrusu ben tam anlamıyla üzerinde oturuyordum, o ise kıçını yaslamakla yetinmişti sadece.
Arabadan indiğimizden beri hiç konuşmamıştık. Ya da ne diyeceğimizi bilemiyorduk. Uzun zamandır birbirimizden kopmuştuk ve şuan yan yana duruyorduk. Belki de ilk sözü benim söylemem gerekiyordu. Onca dediğinden sonra haksız olan bendim çünkü. Yani sanırım öyleydi. Bana söylediği her bir kelime hâlâ zihnimde tazeydi ve... bazıları o kadar ağır gelmişti ki; şuan bile bunu düşünerek bencillik yapıp yapmadığım arasında arafta kalıyordum. Benim için iyi şeyler söylemesini isterdim, bunun için çabalıyordum. İkimiz için de her şeyin en iyisinin olması gerektiğini biliyordum. Biz bunu hakediyorduk.
Derin bir nefes aldım. "O gün," dedim. Kısık çıkan sesimi düzeltmek için boğazımı temizledim ve devam ettim. "Yani, o günden sonra konuşamadık. Senle ben... Safir ben ne desem bilemiyorum, nereden giriş yapsam emin olamıyorum. Sen şuan yanımdasın ve bu bana ulaşılamaz geliyor." Birkaç saniye sustum. "Dediklerinde haklısın. Bencillik ettim. Sen bu kadar çabalarken ben bir korkak gibi davrandım. Birilerini karşıma almaktan korktum. Hâlâ korkuyorum ama seni kaybetmek istemiyorum." Kaputun üzerinden inerek tam karşısına geçtim. Göz göze geldiğimizde ikimizin yoğun bakışları altında ezildim bir süre.
Birbirine çarpan bakışlarımız bile özlemini gösterirken bu kadar, ayrı geçirdiğimiz vakitler kadar; kalmak istemiyor muydu yanımda?
"Belki de dediğin gibi bencil bir in-"
