Remember When - One Direction ( Dutch )

Hoofdstuk 1 - Hannah's POV

Hoofdstuk 1  - Hannah’s POV

“Hannah, weet jij misschien waar de stroop staat?” komt Sven naar me toe gelopen met een oud vrouwtje achter zich aan. “Oh ja, die staat boven de pannenkoekenmix” zeg ik als ik mijn doos op de grond zet, en met hem mee loop naar de juiste gang. “Oh ja! Die heb ik nodig!” zegt het oude vrouwtje en wijst naar de fles stroop die ze wil. “Alstublieft” zeg ik als ik de fles pak en het aan haar geef. Ze stopt het voorzichtig in haar mandje van haar rollator.  “Dank jullie wel.” Zegt ze en loopt verder. “Thanks Hannah!” zegt Sven tegen mij en beide lopen we weer naar onze eigen gang.

Ja, dus zoals je misschien nu wel begrijpt, ik werk als vakkenvuller in een supermarkt. De Plus om precies te zijn. Mijn naam is Hannah Johnson en ben 17 jaar. Dus ik verdien hier mooi wat zakcentjes bij! Ik werk er al bijna 3 jaar dus sommige jongere collega’s, tja zo moeten we elkaar noemen, vragen het aan mij als ze wat nodig hebben. Sven is ook nog maar net nieuw, dus dat is dan ook de rede dat hij net naar mij toe kwam. Het vakkenvullen doe ik in de avonden, en overdag ga ik gewoon naar school. Ik zit op een muziekschool in Eindhoven. Ik krijg daar gewoon Engels en Nederland net zo als iedereen, ik heb alleen de vakken zoals geschiedenis, of aardrijkskunde of dingen over het menselijk lichaam niet. Ik krijg zangles en instrumentles. Ik speel nu gitaar en ben voor piano aan het leren.

“Hey tot morgen iedereen!” Roepen we allemaal door elkaar als we boven aan het omkleden zijn en al een paar mensen weggaan. We waren om half 10 klaar met heel de winkel te vullen, en om alles mooi te ‘spiegelen’. Dat is dus dat alle producten allemaal naar voren staan, dus voor de klanten makkelijk te pakken. “tot morgen Stef!”zeg ik als we nog de enige twee die hier zijn. Hij is degene die altijd af mag sluiten, dus hij is ook verplicht om hier als allerlaatste te zijn. Ik loop naar buiten en haal mijn fiets van het slot. Doe mijn lichten aan en fiets naar huis. Het is ongeveer 5 minuten fietsen, dus dat valt wel mee. Ik ga de bocht om en zie dat de lichten binnen in huis aan zijn. Ik ga achterom en zet mijn fiets in het schuurtje. “Ben ik weer!” Roep ik naar binnen als ik mijn jas ophang en mijn schoenen in het schoenenrekje zet. “Hannah! Ik heb thee voor je!” roept mama vanuit de woonkamer. “Lekker! Thanks mam!” Geef ik een kus op haar wang en ga naast haar zitten. Ik trek mijn knieën op en pak de kop thee in mijn handen blaas erin. “Papa en ik hadden het erover dat je mee moet doen met The Voice!” zegt mama enthousiast  als ze de tv weer terug naar de The Voice zet, blijkbaar was het net dus pauze. “Mam,je weet dat ik dat niet wil. Ik wil niet bekend worden” “Maar waarom niet lieverd? Misschien is dit je kans!” kijkt ze me vragend aan. “Ik vind het niks. En ik wil vooral niet bekend worden door dat andere mensen op mij kunnen stemmen…”zeg ik. Het zou me niks verbazen als ze me al heeft opgegeven. Als mama ergens enthousiast over is, neemt ze vaak veel te snel beslissingen. “Denk er nog maar een keer goed over na” zegt ze als ze zich daarna weer concerteert op de tv. Ik zeg niks en neem een slok van mijn thee. Hm heerlijk kaneel thee. Dat geeft me altijd een gevoel van kerst. Ook al is het midden februari. Ik pak mijn telefoon en open Twitter.

@ Hannah-xLove Heerlijk gewerkt! Kopje thee en zo slapen. Truste! X

Meteen krijg ik een reactie van Nathalie, mijn beste vriendin die toevallig ook op dezelfde school zit als ik.

@Nath-aliex Han! Morgen hebben we vrij… Dus… Shoppen?!

Ik less snel mijn timeline verder en besluit daarna op whatsapp verder te reageren.

Hannah: Morgen vrij?? Komt mevrouw Peeters niet?

Nathalie: Nee, ik werd net gebeld, ik bel even iedereen af. Ze is ziek en kunnen geen vervanging regelen.