Remember When - One Direction ( Dutch )

Hoofdstuk 27 - Hannah's POV

A/N

Als eerste het spijt me dat ik zo lang niet meer geschreven heb, ik heb het de laatste tijd best druk gehad, of ik had tijd en geen inspiratie. Daarom een iets langer hoofdstuk! Ik hoop dat ik toch weer iets goed heb gemaakt  bij jullie! Ik blijf natuurlijk wel in de gaten houden hoeveel jullie het verhaal lezen en stemmen, en ik kan niet zeggen hoe trots ik ben dat jullie dat toch doen ondanks ik niet schrijf! Volgende week ga ik op vakantie en heeeeel misschien komt er nog een hoofdstuk daarvoor, maar anders moet het wachten tot begin augustus :) Veel plezier weer met lezen xxx

Hoofdstuk 27 – Hannah’s POV

Vandaag was het de dag van het optreden, alle dagen heb ik moeten werken dus ik heb niet veel meer kunnen oefenen voor het lied. De band zei wel dat ik een goede kans zou maken, maar.. ik weet het nu niet zo zeker meer. Van Nathalie heb ik alle tijd niks meer gehoord, volgens mij hangt ze de hele tijd uit met Thomas, en is ze aan ‘het oefenen’ voor vandaag. Ik mis ons contact wel eerlijk gezegd, ik heb haar nog wat smsjes gestuurd, maar ze reageert er verder niet op. Laten we het maar niet hebben over Harry, ik moet denk ik echt accepteren dat het uit is, zonder dat een van ons het uit heeft gemaakt. Misschien schreef ik daarom om wel mijn lied, om toch mijn gevoelens nu te uiten.

            Ik ben benieuwd of mama en papa vanavond komen kijken, mama is nog altijd ziek, ze weten nog altijd niet wat er is. Papa drinkt nog altijd veel, al probeert hij er wel op te letten. Ik denk dat als hij er vanavond zal zitten dat hij dan toch maar in slaap valt.. Ik zucht nog een keer en lees mijn tekst nog een keer over en oefen nog wat op mijn gitaar. Alle deelnemers moeten in de middag al naar school komen om ons zelf te laten opmaken en alvast om te kleden, dan zouden we op school wat eten krijgen en dan zouden de ouders en andere gasten komen. Mijn telefoon begint te trillen en ik heb een smsje van Fatima.

Fatima: Ben je al op school of ben je nog niet onderweg?

Hannah: Ik kom er zo aan :)

Fatima: Ik zal op je wachten in de aula

Hannah: Prima, dan zie ik je zo

Ik heb de laatste paar dagen best veel aan haar gehad, ze luisterde, ofja, ze las het op whatsapp, maar ze luisterde naar wat me allemaal dwars zat, en zonder te antwoorden of iets te zeggen wist ik dat ze me begreep en me hielp. Soms is het gewoon fijn dat er iemand is die naar je luistert dat je je verhaal kwijt kan bij diegene.

Ik kijk nog een keer mijn kamer rond of ik niks vergeten ben. Ik neem zelf een jurk mee en heb ik in een tas gestopt. Mijn tekst neem ik mee om nog even door te lezen als we moeten wachten of zo, en mijn gitaar hang ik over mijn schouder. Verder heb ik alles en loop naar beneden. “Lieverd, hoelaat begint het?” vraagt mama zwakjes. “7 uur is de aanvang, en om half 8 beginnen we met spelen” zeg ik en geef haar een kus op haar wang. “Ik zal kijken of ik kan komen, anders sms ik je nog” ze glimlacht en ik knik. Ik stap de auto in en rij naar school, waar ik onderweg een liedje van One Direction op de radio hoor. Gotta be you. Harry’s stem geeft me de rillingen en tranen in mijn ogen, zo mooi. Ik zou er alles aan doen om hem toch nog een keer te zien. Maar ja, hij zal wel bij die Jessica zitten, wat zou je anders doen met een vriendin? Daar wil je toch bij zijn..?

Als het liedje is afgelopen en ik mijn tranen heb weggeveegt stap ik de auto uit en loop door naar de aula waar ik Fatima al zie zitten. “Ik heb er echt zo veel zin in!” zegt ze als ze me ziet en op me afloopt. “Het gaat ook heel leuk worden” glimlach ik. Fatima knikt alleen en ik weet dat ze ziet dat ik niet al te blij ben. “Kom op Hannah!” slaat ze een arm om me heen en samen lopen we naar het lokaal waar we moesten verzamelen. Nathalie zie ik bij het raam zitten, op schoot bij Thomas en ik schud mijn hoofd en plof op een stoel.