Remember When - One Direction ( Dutch )

Hoofdstuk 4 - Hannah's POV

Hoofdstuk 4 – Hannah’s POV

Hoe ik thuis ben gekomen weet ik niet. Ik weet alleen dat ik me ontzettend leeg voel. Ik heb nog een paar whatsappjes naar harry gestuurd, maar ik krijg niks terug. Mama vroeg wat er aan de hand was (ik was gelukkig net thuis voordat ze zelf thuis kwam) maar aangezien ik dan best goed kan acteren zei ik dat er niks was en ze geloofde het. Nathalie had gehoord van Lieke dat ze me zag in het park. Dus daar kreeg ik ook al een preek van. Vooral toen ze hoorde met wie ik er was. En weet je, het kan me allemaal niks schelen, ik wil Harry nu terug zien. Ik realiseer me ook dat ik niet weet hoe hij met zijn achternaam heet, waar hij woont, en nog veel meer… Oh ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Maar die kus, dat was de doorslag. Hoe hij rook, hoe hij proefde, hoe zacht zijn lippen waren, ik krijg weer vlinders als ik er aan terug denk. Ik ben ook eigenlijk een hopeloos geval, en dan trilt mijn telefoon. Harry. En mijn hart maakt een sprongetje.

Harry: I’m sorry hannah, the boys were mad! I promised them to be back round 3pm, it was 5pm when Liam called me. Oh and we’re leaving tonight… I wish I could see you again.

Hannah: No, it was my fault

Harry; What? No stop. Nothing is your fault, I forgot the time.

Hannah: can you please send me the other pictures too?

Harry; ofcourse babe.

Hannah: :-) I miss you :-(

Harry; I miss you too Han. But I have to go now, we’re going to the airport

Hannah: Talk to you later! X

Harry; See ya!

En een traan rolt naar beneden. Nu krijg ik de foto’s van vanmiddag binnen. Ik besluit ze als achtergrond op mijn telefoon te zetten en blijf er voor een tijdje naar kijken… Ik ga je missen Harry…

“hannah! Ik dacht dat jij hem niet leuk vond!” begint Nathalie meteen als ik naast haar kom fietsen. Ik heb niet geslapen vannacht, ik had een droom dat Harry’s vliegtuig was neergestort. En ik had nu al helemaal geen zin om alles te gaan uitleggen hoe het zit tussen hem en mij. “Je had toch wel kunnen vertellen dat je met hem had afgesproken? In plaats van zeggen dat je ziek was?” zegt ze wat verontwaardigd. “Ik was ook ziek Nath..” zucht ik. “oh ja wat had je dan?!” begint ze boos te worden. “Ik ben ongesteld..” “oh.. sorry” zegt ze. Ze weet dat ik vaak altijd heel erg ziek ben als ik ongesteld ben, de dokters weten ook niet hoe het kan. Ik heb veel medicijnen geprobeerd maar niks helpt… “Maar hoezo had je dan met hem afgesproken?” vraagt ze iets rustiger verder. “Ik verveelde me dus, en jij was op school en ik was alleen, en hij begon te praten. En zo wou hij me nog een keer zien voordat hij ging” zeg ik en kijk droevig naar beneden. “Wanneer vertrekt hij dan?” vraagt ze nu met medelijden. “Hij is al weg… gister avond” zeg ik terwijl ik de brok weer in mijn keel voel. En ik weet wel dat ik nu emotioneler ben door dat ik mijn maandelijkse dingetje heb, maar hij deed me echt wat.. “oh..  heb je nog iets van hem gehoord?” vraagt ze daarna. En weer moet ik slikken. Ik schud mijn hoofd. Dat was het nu juist. Hij had niks meer terug gestuurd. Hij was me vast allang vergeten. “Lieke zal er dadelijk ook wel over beginnen” zegt Nathalie als we onze fietsen in het fietsenrek zetten. “Ach, die Lieke kan me niks schelen” zeg ik als ik mijn sleuteltje uit mijn slot haal. Dan voel ik dat mijn telefoon trilt. Ik kijk Nathalie met grote ogen aan. “wat is er?” vraagt ze geschrokken. “Mijn telefoon.. hij trilde’ zeg ik als ik hem snel pak. Ze komt naast me staan en leest mee.

Harry; Han, I’m sorry, couldn’t talk to you this morning. Simon is angry, he said I’m not focused anymore, they told me to forget you. I can’t Hannah, and I won’t. I don’t wanna forget you. Yesterday was amazing. I keep repeating it in my head, and I can’t stop staring at the pictures. Just promise me one thing Han, keep texting me. I can’t do this without you. X