Remember When - One Direction ( Dutch )

Hoofdstuk 24 - Hannah's POV

Hoofdstuk 24 – Hannah’s POV

Het is maandag, de begin van een nieuwe week. Er is veel gebeurd in de afgelopen dagen, ik heb bijna full time bij de plus gewerkt. Vrijdag van 8 tot 22 uur, zaterdag heel de dag, gisteren had ik vrij omdat de winkel dicht is. Vandaag heb ik geregeld dat ik kan oefenen met de schoolband, en de rest van de week ga ik ook proberen te werken. Ik moet iets doen om mijn tijd te doden.

Ik heb in deze dagen niks meer van Harry gehoord. Helemaal niks, geen sms, geen whatsapp, geen belletje, helemaal niks. Ikzelf heb hem wel een aantal berichtjes gestuurd, en ik zie dat hij online is geweest op whatsapp, maar verder laat hij niks van zich weten. Hij had gezegd dat hij eigenlijk dit weekend naar mij zou komen. Ook niet dus. Hoe boos ik er ook om kan worden, ik heb me er nu al bij neer gelegd dat het waarschijnlijk te mooi was om waar te zijn. Dat het misschien beter zo is. Misschien was ik te snel verliefd op hem geworden, misschien liep ik wel te hard van stapel, maar daar heb ik nu niks meer aan.  Ik ben verliefd op hem geworden, ik ben hard voor hem gevallen, en daar moet ik nu voor boeten.

Er zijn vast duizenden fans die zich ook kut voelde toen ze hoorde dat Harry Styles bezet was. Er zijn vast duizenden fans die dromen om ooit zijn vriendin te zijn. En ja, op dit moment voel ik me ook kut, en droom ik ook om zijn vriendin te zijn. Ook al hebben we beide niks gezegd over dat het ‘uit’ is, zo voelt het voor mij wel. Het voelt niet zoals je je hoort te voelen als je ‘verkering of een relatie’ hebt. Je hoort je blij te voelen, verliefd, 24/7 aan diegene kunnen en wíllen denken, niks anders mee r willen dan met die persoon in contact zijn, en op dit moment, heb ik het idee dat IK me zo wel voel, alleen Harry daar in veel anders overdenkt.

Ik heb geprobeerd om contact te zoeken met de rest, ik heb alleen 1 berichtje terug gehad van Liam. Eéntje maar, en dat was het. Hij zei dat hij goed op Harry zou letten en dat hij met hem ging praten. Verder niks, geen kusjes erachter, geen vraag van hoe gaat het nou?, helemaal niks. Het lijkt wel of het inderdaad allemaal een droom was, een droom waar Liam zich alleen nog iets van kan herinneren, een droom die hij ook heeft meegemaakt.

Ook Nathalie is veranderd. Ze is het hele weekend bij Thomas geweest. Ze hebben ‘geoefend’ voor school. Nou, aan de manier waar op ze tegen me praatte kon ik merken dat ze aan iets anders geoefend hebben. Ze is niet dezelfde Nathalie als de Nathalie voor Thomas, de Nathalie die mee ging naar Engeland. Ik heb geprobeerd tegen Zayn daarover te praten, maar ook hij negeert me.

Ik pak snel mijn gitaar erbij en stop hem in mijn tas. Dan loop ik door naar beneden en geef mama snel een kus. Ze ziet dat ik minder vrolijk ben dan toen ik terug kwam vanuit Engeland, maar ze blijft gelukkig stil. Ik pak dan de auto sleutels en stap de auto in. Op weg naar school.

Ik heb thuis wel wat inspiratie gehad voor een lied. Niet dat het vrolijk en vlot lied is, maar ja, wat wil je als je zelf al niet blij bent. Ik parkeer de auto en loop door naar het repetitielokaal. De band is al aan het wachten. De band zal bij iedereen mee spelen, mochten we dat willen. En aangezien mij het heel mooi lijkt dat er meer muziek achter het liedje zit, heb ik het dus wel aangevragen of ze met mij willen spelen.

“Hey Hannah. Heb je al iets bedacht?” vraagt Mike als ik mijn gitaar uit mijn tas haal. “Uh, ja, ik denk het wel. Het is niet echt een vrolijk liedje of zo, maar.. ja, daar heb ik z’n mijn redenen voor..” zeg ik wat ongemakkelijk. “Dat is niet een must hoor voor een liedje, vaak zijn zulke liedjes die jij nu hebt, veel oprechter..” zegt hij als hij mij een krukje voorschuift en naar me knikt. Ik knik en kijk de rest van de band aan.

Mike is z’n bandlid die alles kan, drum, bass, piano, gitaar. Dan heb je ook nog Bas, ook z’n iemand die alles kan, maar meestal zit hij achter de drums. Jack is van de bass, en Sander staat achter de piano.