Remember When - One Direction ( Dutch )

Hoofdstuk 22 - Hannah's POV

Hoofdstuk 22 – Hannah’s POV

Het is donderdag. Vandaag gaan papa en ik naar het ziekenhuis om te kijken hoe het nu gaat met mijn enkel. Mama ligt ziek thuis, ze heeft weer last van haar rug. Arme mama. Ik heb gisteren heel de dag nog met Max gepraat via whatsapp. Ik moest aan iemand mijn verhaal kwijt, Harry heeft niks meer van zich laten horen nadat hij heeft gebeld. Ik heb zelfs geen reactie meer gehad op mijn whatsappjes die ik naar hem heb gestuurd. Wel kan ik zien dat hij op whatsapp is geweest! Hij reageert alleen niet. Met max kon ik er wel over praten, toch blijft het raar, ik blijf in mijn achterhoofd houden dat hij wíl dat ik en Harry uit elkaar gaan. Ookal zegt hij van niet.

“Ben je klaar lieverd?”  vraagt papa als hij de keuken in komt gelopen waar ik al op hem zit te wachten. “Ja, hopelijk mag het eraf! Hoe moet ik anders geld verdienen voor mijn school” zucht ik en loop achter papa naar buiten. Het weer valt ook tegen. Typisch Nederland, een paar dagen mooi weer, dan krijg je daarna een paar weken slecht weer. Het is koud, nat, en vies weer. Hoe willen ze dan dat ik mijn gips droog ga houden? Ik ga er echt geen zak omheen doen hoor… Ik loop nu al voorschut, laat staan dat ik er dan een zak omheen moet doen om hem droog te houden.

In de auto krijg ik nog een berichtje van Nathalie dat ze me veel succes wenst in het ziekenhuis en dat zij en Thomas er over eens zijn dat ze samen een nummer gaan maken voor de wedstrijd op school. Hopelijk heeft ze nu wat ze wilt. Ik stuur snel iets terug en dan zet ik mijn telefoon uit. In het ziekenhuis moet hij altijd uitstaan, dus doen we dat maar netjes.

“Hannah Johsnon?” Er komt een lief mevrouwtje naar me toe met een rolstoel. Ik sta op en neem plaats erin. Ik had eerder een rolstoel moeten hebben! Veel makkelijker. Hoef ik niet zoveel te lopen. “Hannah, neem plaats” zegt Dokter Pieters als ik binnen in het kamertje wordt gereden door het mevrouwtje, en wijst naar het bed wat er staat. Ik knik en geef haar een hand. Papa bleef in de wachtkamer wachten, hij vind het maar niks als er iets met mij is, hij wil mij geen pijn zien lijden, dus bleef hij maar wachten in de wachtkamer. “Vertel eens, hoe is dit gebeurd? Ik las dat je in Engeland naar het ziekenhuis ben geweest hiervoor?” vraagt Dokter Pieters en ik knik. “Nou om een lang verhaal kort te maken, ik werd achterna gezeten, en toen ben ik uit een raam gesprongen en kwam niet goed neer met mijn voet, of enkel, ik heb toen nog wel een stukje gerend maar daarna werd hij dik en kon er niet meer op staan” zeg ik snel. Ik zie haar even verbaasd naar me kijken toen ik zei dat ik achterna gezeten werd , maar houdt verder haar mond. “Je bent naar het ziekenhuis gegaan en nu zit je al een week met dit gips? Klopt?” vraagt ze en schrijft iets op haar klembordje. “Ja, klopt” zeg ik. “Ik heb de foto bekeken, die hebben ze namelijk doorgestuurd. We gaan zo ook nog even een foto maken hoe het er nu uitziet.” Zegt ze en legt haar klembordje weg en haalt weer het vrouwtje erbij die me wegrijd.

De fotos zijn gemaakt en nu wacht ik weer in de zelfde behandelkamer als daarstraks. Dokter Pieters is er nog niet dus ik moet even wachten. Rustig kijk ik de behandelkamer rond, wat is het toch eigenlijk ook saai in het ziekenhuis. Alles is wit, het stinkt er naar ontsmettingsmiddelen, en alles ziet er zo schoon en netjes uit. Dan gaat de deur open en komt dokter Pieters binnen lopen. “Nou Hannah, ik denk dat ik goed nieuws voor je heb” ze lacht en gaat achter haar computer zitten en opent twee fotos. “Dit is de foto die gemaakt is in het ziekenhuis in Engeland. Dit is de foto die we net gemaakt hebben.” Ik knik en ze gaat verder. “Hier zie je duidelijk een breuklijntje lopen in je enkel, als we dan naar deze foto kijken, zie je dat hij weg is.” “En dat betekend dat ik eindelijk weer kan douchen?!” Zeg ik blij. Ze begint te lachen en knikt. “yes! Eindelijk! Ik moet die bos haren van mijn benen halen hahah” Dokter Pieters begint mee te lachen en ik mag weer op het bed gaan liggen.

Dan begint ze met allerlei dingen mijn gips los te maken. “Wat een opluchting! Geen zwaar ding meer aan mijn been!” “Pas nog wel op, het is nog wel een zwakke plek. Probeer zeker een week voorzichtig te doen. Geen trampoline springen, niet rennen, lopen mag, maar wel uitkijken. En als er wat is kun je altijd terug naar de huisarts” Zegt Dokter Pieters. Ik geef haar een hand, het liefste zou ik haar willen omhelzen maar ja, dat doen we dus maar niet. En dan loop ik, zonder krukken, terug naar de wachtkamer waar papa wacht. “Ik wis het wel dat je gips eraf mocht!” zegt hij als hij een kus op mijn voorhoofd geeft en we samen door naar buiten lopen.

Ik stuur een berichtje naar Harry, Max en Nathalie dat mijn gips eraf is. Hopelijk reageert Harry nu wel!

Max: Oh goed zo! Hoe voelt het nu zonder een zwaar blok aan je been?

Hannah: Heeeerlijk! Het eerste wat ik nu ga doen is douche!

Max: Ik wil wel helpen ;)

Hannah: Nou, ik kan best alleen douche, ik ben al een grote meid hoor ;)

Hm, rare.. Ik lach in mezelf en dan zie ik dat we al bijna thuis zijn. ‘pap, ik ga zo douchen. Dat heb ik al een week niet kunnen doen!” zeg ik. “haha dat dacht ik al! Geniet ervan” knipoogt hij als hij de oprit oprijd. Die gekke papa toch. De liefste papa die je maar kunt wensen.

Ik loop door naar boven! Jaaa ik loop naar boven, ik hoef niet meer te zitten, gewoon lopen! En loop de badkamer in, de deur doe ik op slot en zet de kraan van de douche aan. Kan het water al lekker warm worden. Ik kleed mezelf uit en leg het scheermesje al vast klaar. Niks is fijner dan dadelijk uit de douche komen en je benen zijn zo glad als.. uh, ja als wat.. zo glad als gladdigheid? 

Net als ik in de douche wil stappen hoor ik mijn ringtone afgaan. Ik pak mijn telefoon en zie dat Harry me belt.

‘Haaarrry!” zeg ik vrolijk en zet de kraan iets zachter, al dat water dat nu voor niks stroomt. “Babe! How are you?!” vraagt hij blij. “I’m fine! I just wanted to take a shower!” zeg ik lachend. “Oeeh. Are you naked right now?” ik hoor hem grijnzen. “Yes.. I am..” zeg ik geheimzinnig. “Can I join you?” “haha nooo! You’re a naughty boy Harry!” lach ik. “Yes, I am. I know..” Weer lach ik. “Why didn’t you text me?” Vraag ik dan. “I was busy Hannah..” zegt hij, Ik hoor de irritatie in zijn stem. “Okay..” zeg ik, wat moet ik anders zeggen? “Enjoy your shower.. I have to go. Talk to you later Hannah” en hij hangt op. Heb ik nu iets verkeerds gedaan? Ineens gaat hij weg? Ik vroeg hem alleen waarom hij niet terug smste? Is dat teveel gevraagd? Ik leg mijn telefoon weer weg  en stap de douche in.

Waarom deed hij zo? Hij hing ineens op zonder dat ik iets terug kon zeggen? Verward blijf ik lang onder de warme water staan.

A/N

Taaadaaaa hier is weer een nieuw hoofdstuk :)