Remember When - One Direction ( Dutch )

Hoofdstuk 17 - Hannah's POV

Hoofdstuk 17 – Hannah’s POV

“Hannah! We moeten gaan!” komt Nathalie de keuken binnenstormen. Ik zucht nog een keer en knik. “Ik weet het, ik wil alleen niet weg Nath…” zeg ik zachtjes terwijl ik opsta en mijn krukken aangereikt krijg van Liam. Harry heb ik heel de ochtend verder niet meer gezien, volgens mij is hij in zijn kamer.

Gisteravond heb ik heel de avond met Harry zitten praten over hoe we het nu gaan doen nu ik terug naar Nederland ga en hij een drukke periode tegemoet gaat. Hij hoopt tussen een aantal concerten door heen en weer te vliegen, en anders probeert hij mij backstage pasjes op te sturen en dat ik dan naar hem toe kom. Maar ik ben bang dat het allemaal ingewikkelder wordt dan dat het lijkt. Ook omdat ik met school zit, hij zit met meet&greets, interviews, en ga zo maar verder met wat ze allemaal moeten doen.

“I wanna hug you for the last time!” komt Louis op me aflopen en slaat zijn armen om me heen. De tranen springen in mijn ogen en ik voel dat iemand mijn krukken pakt en ik sla dan mijn armen ook om Louis heen. Die gekke Louis waar je altijd mee kon lachen, en wanneer hij serieus moet zijn, dat ook kan. De jongen waar je een hele dag plezier mee hebt. “You’ll see me again Louis” zeg ik zachtjes en laat hem dan voorzichtig los. Hij knikt en zie dat zijn ogen wat waterig beginnen te worden. Hij knikt en glimlacht en loopt dan op Nathalie af.

“Hannah..” zegt Zayn als hij even wat ongemakkelijk voor me staat. Ik sla mijn armen om hem heen en voel zijn armen om me heen. Zayn, de jongen met de bad-boy-uiterlijk maar met een geweldig hart. Iemand waar je je altijd jezelf kan zijn, de jongen die je accepteert zoals je bent. De jongen waar je alles mee kunt bespreken. “Take care of Nathalie, please?” fluistert hij in mijn oor, zodat niemand het  verder hoorde. Ik knik en bijt op mijn lip, nog even en ik barst echt in tranen uit. “I’ll look after Harry, don’t worry, we all will” glimlacht hij dan naar me en laat me los.

Twee andere armen voel ik dan om me en ruik Niall’s parfum. The Horan-hugg. “Hannah, next time I see you, I take you to Nandos” lacht hij en drukt me stevig tegen hem aan. Die gekke Niall, altijd in voor een geintje, en voor eten is hij altijd in. Zijn accent blijft super cute om naar te luisteren en zelfs als hij zo druk is, hij is en blijft een van de liefste personen die ik ken. “Promise?” zeg ik lachend. “Yes i do” knijpt hij nog wat harder en laat me dan los.

Dan de laatste, Liam. Heel voorzichtig komt hij op me afgelopen en slaat voorzichtig zijn armen om me heen. Zijn parfum dringt mijn neusgaten binnen en ik voel een traan over mijn wang lopen. “Be carefull" fluistert hij. Liam, de jongens die niks of niemand ooit pijn zal doen. De papa-figuur van One Direction, de jongen die zorgt voor de rest, de jongen waar je nooit boos op zou kunnen worden. “I will” knik ik en druk me nog even wat steviger tegen hem aan.

Ik kijk de jongens aan en zie ze allemaal een beetje sip en met tranen in hun ogen naar mij en Nathalie kijken. Nathalie die de tranen al op haar wangen heeft geeft me weer mijn krukken aan. Snel kijk ik weg om niet helemaal in huilen uit te barsten. Als we dan de deur van de keuken open zien gaan zie we Harry staan in zijn zwarte kleren, bruine schoenen, en rode ogen van het huilen. Mijn poging om niet te gaan huilen is mislukt. Hoe hij hier staat, zo… zielig, hij zit er zo klein uit, iemand die is gebroken. Ik strompel op hem af en sla mijn armen om hem heen. Ik hoor Nathalie achter me snikken wat me alleen maar harder laat huilen. “Babe, we have to go” fluistert hij terwijl hij me dicht tegen hem aanduwt. “Your suitcases are already in the car” glimlacht hij wat moeilijk. “We’re aren’t coming to the airport, people will recognize us” begint liam wat twijfelent te vertellen. Ik zucht en knik. Harry pakt mijn hand, of voor hoever dat lukt aangezien ik mijn krukken vast moet houden, en neemt mij en Nathalie mee naar de gang. De jongens lopen achter ons aan en zwaaien bij de deur.

“Be carefull guys!” roepen we nog en zwaaien ze uit. Harry start de auto en rijd de oprit af. Ik zit naast hem en kijk hem aan, zijn blik blijft op de weg maar staart eigenlijk meer droevig voor zich uit. Het doet me pijn om hem zo te zien, na z’n lange tijd geen contact gehad te hebben, hem nu weer achterlaten is zo oneerlijk.

Het blijft heel de weg stil in de auto, af en toe hoor je Nathalie snikken maar verder niks. Langzaam maar zeker herken ik de weg naar het vliegveld. Nu pas begint het door te dringen dat ik Harry misschien een hele lange tijd niet ga zien. Ik voel een traan naar beneden rollen en bijt op mijn lip. Ik wil nu niet weer beginnen met huilen. De auto verminderd vaart en Harry parkeert de auto op het terrein. Het lijkt net of we allemaal zo lang mogelijk hier willen blijven, heel langzaam stappen we uit de auto en proberen zo traag mogelijk te lopen. Gelukkig staan we bij de achteruit in gang, of te wel, artiesteningang/uitgang, zodat we onderweg geen fans tegen komen, en dus ook niemand die foto’s gaat maken.

“I’ll leave you for a minute” zegt Nathalie zacht en loopt dan naar een bankje toe en gaat met haar rug naar ons toe zitten. “I don’t wanna leave..” zucht ik terwijl ik een traan wegveeg die op mijn wang loopt. Harry slaat zijn armen om me heen en kust me op mijn wang. Ik snuif zijn parfum en probeer te onthouden hoe hij ruikt. “I love you hannah, please don’t forget” fluistert hij. “I love you too Harry..” kijk ik hem aan. Zijn ogen kijken me droevig aan, de groene sprakeling is verdwenen. Dan voel ik zijn lippen op de mijne en er rolt weer een traan naar beneden. Zijn lippen, zo zacht, ik ben bijna bang om los te laten, bang dat hij voorgoed verdwijnt.

Hij laat me los en horen dat ons vliegtuig bijna vertrekt. “Sshh.. Don’t cry babe, it will be okay. Everything will be okay” pakt hij me nog een keer stevig vast. Dan komt Nathalie weer naar ons toegelopen en knuffelt Harry ook nog even. Hij fluistert nog wat in haar oor, en ze knikt. Dan geef ik snel nog Harry een kus en dan lopen we verder. Nathalie met haar koffer en de mijne, en ik met mijn krukken. Net als we de hoek om moeten, kijk ik nog even achterom.

Daar staat hij, de man van mijn dromen. Mijn vriend, Harry Styles, moederziel alleen met tranen in zijn ogen. Bang voor wat er komen zal, hoelang het nog gaat duren voordat we elkaar weer zien.

En ik? Ik loop met tranen op mijn wangen Nathalie achterna, terug naar huis. Terug naar mijn leven zonder hem. Terug zonder de jongen van wie ik hou. Het voelt net alsof ik hem verlaat, verlaat voorgoed…

A/N

Ohhhh dank jullie wel voor het stemmen, en de reacties! Super lief!! Dus, hier is al het nieuwe hoofdstuk! ( ik heb zelf wel een traantje gelaten met het schrijven hihi ) Wat zullen we nu doen? Bij 10 reacties ga ik weer verder :) Ik zal hiernaast een foto van Hannah zetten :) xxxxxx Vera