Remember When - One Direction ( Dutch )

Hoofdstuk 18 - Hannah's POV

Hoofdstuk 18 – Hannah’s POV

Mensen beginnen te klappen en dan realiseer ik me dat we geland zijn. Mensen juichen omdat we veilig aangekomen zijn. Ik kijk nathalie aan, die ook maar voor zich uit staart en niet echt kan lachen. We hebben niks tegen elkaar gezegd onderweg, wat valt er te zeggen?

Heel de vlucht heb ik de dagen terug in mijn hoofd afgespeeld. Het blije gevoel dat ik had toen ik Harry voor de eerste keer weer zag na z’n lange tijd. De ‘tweede’ eerste kus die we hadden. Waarom kon dat gevoel niet blijven? Waarom zit ik nu hier in het vliegtuig, wachtend om weer naar huis te gaan? Terwijl ik het liefste daar had willen blijven?

“Kom je?” hoor ik een zachte stem naast me. Nathalie. Volgens mij deed Zayn haar meer dan dat ze heeft toegegeven. Misschien wil ze zelf geloven dat ze Thomas leuker vind, maar eigenlijk Zayn het beste voor haar is. Ik kijk haar aan en knik, pak mijn krukken en verlaten het vliegveld. De ouders van Nathalie zouden ons op komen halen, nu moesten we ze alleen nog vinden.

“OMG ben jij dat Hannah? Hannah Johnson, dé vriendin van Harry Styles?” horen we ineens naast ons, en een groep meisjes staat naast ons met grote ogen naar ons te kijken. Ik knik en probeer verder te lopen. “Hoe is Harry in bed? Ik bedoel, met z’n goddelijk lichaam moet hij wel goed zijn?” vraagt er eentje helemaal enthousiast. Pardon? Vroeg ze nu echt hoe hij in bed is? Kom op, de slechtste vraag die je kunt stellen, ever. Ik kijk het meisje raar aan en hou me mond. “Wil je hem de groetjes aan hem doen als je hem weer ziet?” roept een andere blij. ..als je hem weer ziet. Inderdaad, dat is de vraag. Wanneer zie ik hem weer. Ik zet een glimlach op en knik. “Oh je bent de beste Hannah! Jullie zijn super cute bij elkaar!”  ratelt ze verder. Ik bedank haar dan in de verte zien we Nathalie’s ouders verbaasd naar ons kijken. “Sorry, maar we moeten nu echt verder” zegt Nathalie tegen de rest en ze zwaaien naar ons als we door lopen. Ik zucht een keer diep en kijk Nathalie dankbaar aan. Ze knipoogt en omhelst dan haar moeder. “Ah meiden! Daar zijn jullie!” zegt haar vader. “Wat deden die meiden om jullie heen, en Hannah, waarom loop je op krukken?” knuffelt haar moeder mij dan. “Uh, ze hadden een paar vragen, en ze was van de trap gevallen, dus haar enkel is gebroken”  glimlacht Nathalie, haar ouders vinden het prima zo en lopen verder. Ik kijk Nathalie weer een keer aan en haalt haar schouders op. Wat had ze dan moeten zeggen; Oh die wouden alles van Hannah weten, aangezien ze de vriendin is van dé Harry Styles Nee doe maar niet.

“Tot morgen Han!”  knuffelt Nathalie mij als we bij mijn voordeur staan. Ze hielp even mee mijn koffer uit de auto te halen. “Het komt allemaal goed lieverd, en anders bel je gewoon he!” steekt ze een vinger naar me uit en ik glimlach. “natuurlijk doe ik dat” kus ik haar wang en ze loopt terug naar de auto. Ze zwaait nog een keer en dan open ik de voordeur. “Hannah! Daar ben je al!” komt mama naar me toegelopen maar stopt halverwege als ze mijn krukken ziet. “Hannah! Wat is er gebeurt?” komt papa naar me toe en pakt mijn koffer en tilt hem naar binnen. “Uh, ik ben van de trap gevallen, nu is mijn enkel gebroken..” zucht ik als ik binnen kom lopen. “Oh, dat is niet zo mooi lieverd. En uh, is het al betaald of niet, het ziekenhuis daar?” vraagt mama wat twijfelend. “Uh…Hu wat? Betaald? Dat gaat toch gewoon via de verzekering?” vraag ik verbaasd en kijk ze beide aan. “Uh, nou lieverd, er is eigenlijk iets wat papa en ik je moeten vertellen.”  Kijkt ze droevig naar beneden. Iets in me zegt me dat dit niet leuk is.

Papa komt naast me zitten en legt zijn hand op mijn knie. “Ik heb dit vrijdag te horen gekregen dat het bedrijf failliet is, iedereen is ontslagen. En aangezien mama met haar rug zit, kan ze niet werken. En nu ik ook geen baan heb, zullen we moeten letten op het geld. Ik probeer al het hele weekend te zoeken, maar nergens kunnen ze me gebruiken. Aangezien ik ook al 52 ben, willen ze me nergens.” Ik kijk ondertussen naar mama die begint te huilen, dan gaat mijn blik weer terug naar papa. “Het is ook zo dat we, uh..” hij zucht een keer diep en kijkt me dan met medeleven aan “we kunnen je opleiding niet meer betalen Hannah. Zoveel geld hebben we niet meer om je op die school te houden.” Mama pakt mijn hand en wrijft er even overheen.