Tokyo Revengers / Paralel Evren

0.9

~Hanma~

Kararan gözlerim sonunda aydınlığa kavulmuştu-

"Noluyo lan burada?!"

Kollarım bağlıydı, ciddi ciddi kollarıımı bağlamışlardı. Geçmişteki ben bu kadar sorun çıkarmış olamaz... Herhalde.

"Çözsenize o'lum beni!... Saçmalamayın."

Karşımda Takemichi'nin arkadaşları vardı. Bu çocuklar benimle hayatta uğraşmazlar.

Etrafı incelemek amacıyla kafamı sağa doğru çevirdiğimde bir beşik gördüm, koca bir beşik. Başında da Chifuyu, Baji ve Draken duruyordu. Benim başımda da Kawata kardeşler ve Mitsuya.

Sandelyesinde manga okuyan Mitsuya kafasını kaldırdı, bana doğru biraz eğildi.

"Yine ne var Ha-... Patron"

Sonda biraz sesi kısılmıştı.

Patron mu dedi bu bana?

Geçmişteki ben burayı dizginlemiş, baksana patron falan. Hoşuma gitti bak, patronluk taslasam, şunlarla eğlensem.

"Şi-"

"Şaçmalamayın! Çekilin şuradan! İyiyim diyorum size!"

Takemichi'nin bağırması yüzünden lafım yarıda kalmıştı. Ne güzel eğlenicektim.

"Ya yeter be!"

Beşikten kalkmış. Bir yandan üzerindeki önlüğü çıkarıyor diğer yandan boynundaki zincirli emziği çıkarıyordu.

Herkes şaşkın şaşkın bakıyordu. Ortamı bir sessizlik kaplamıştı, Nahoya'nın konuşması yüzünden fazla uzun sürmemişti.

"Sonunda düzeldin Takemichi!"

Herkes suratunda ki şaşkınlığını atmış Takemichi'nin üzerine koşuyordu. Takemichi'de istemezcesine itiyordu onları. Sonra Takemichi ile gözlerimiz buluştu, sonunda fark etmişti benimde burada olduğumu.

"Hanma'yı da salın, düzelmişe benziyor."

Demesiyle Mitsuya yanıma yaklaştı. Beni incelemeye başladı. Muhtemelen düzeldim mi diye kontrol ediyordu.

"Düzeldim amk"
(chat dilinde yazdım uzununu yazmak zor geliyo)

Bana attığı ters bakış sonrası beni çözmeye karar vermişti sonunda.

.... (zaman atlaması, kesinlikle üşendiğimdem değil)

Takemichi ile  toplantı için kullandıkları depodan çıkmıştık. Yolda yürürken insanlar bize korkmuş bakışlar atıyordu iğrenirxesine. Bazılarının aralarında yaptıklaır konuşmalatı duyuyordum.

"şu çocuklar deli değil miydi?"

"Harbiden. Uzun olan benim çocuğa ben büyğüm sen küçiksün deyip tokat attı. Diğer çocukların araya girmesiyle bıraktım çocuğu."

"sen asıl kısa olanı görücektin, yolda ağlıyordu siz kimsiniz niye kaçırıyonuz diye. Bunları hastaneye yatırmaları gerekiyordu!"

Galiba rezil olmuştuk. Kim bilir başka kimlere neler yaptık? Pür dikkat konuşulanları dinliyordum. Takemichi bu yaotığımdan hoşlanmamış olacak ki, beni dürterek konuşmaya başladı.

"ne? Gerçekten küçük hallerimizin yaptıklarını takmıyorsun değil mi?"

"Evet aslında takmıyorum da denebilir. Ama ne eğlenmişiz be baksana!"

Sonda gülmeye başlamıştım. Takemichi'de biraz sonra bana katılmıştı.

İnsanlar bu hareketimizi görğnce kenera kaçmaya başladılar, bu beni daha çok güldürmüştü öyle ki gözümden yaş gelmişti.