Tokyo Revengers / Paralel Evren

1.0

~Takemichi~

Hanma ile anlaşmak iyi geldi. Abimi de çok özledim, onu kurtarmak için gitmek çok isterdim ama... bunu yapamam.

Bunları düşünürken çoktan evime varmıştım bile. Cebimden anahtarı arıyordum ki annem kapıyı açtı.

"Anne?"

Endişeli görünüyordu. Beni biraz süzdü, ve ardından gülümsedi... daha sonrada kızdı.

"Sen ne halt yiyorsun Takemichi?! Sürekli sen ve bir arkadaşın hakkında şikayet geliyor! Okulun altını üstüne getirmişsin! Bütün öğretmenlerinden şikayet aldım! Aklım çıktı!..."

Bana bir güzel bağırmıştı. Haliyle bende biraz çekinmiştim ondan. Uzun zamandır bana böyle kızmıyor. Baya korkmuştum, annem ağzıma sıçtı. Diğer yandan da farkettiğim kadarıyla gözü dolmuştu annemin. Hakkımda endişelenmiş olmalı, kıyamam ben anneme.

"Anne?... iyi misin?"

Eli ile yüzünü kapatıyordu. Biraz böyle ağladıktan sonra hızlıca bana sarıldı. Tabi birazcık şok olmuştum. Biraz sarıldıktan sonra ne yaptığını fark edip hızlıca geriye çekildi.

"Sen neredeydin. Çok merak ettim seni. Telefonlarına bile cevap vermedin..."

Çok utanmıştım. Annemi üzmek istemiyorum. Benim hakkımda endişelenmesin diye kendimi savunabileceğimi bile göstermiştim ona.

"Anne, merak etme; İyiyim ben."

Biraz sakinleşince eve geçtik. Salona geçip oturduktan sonra konuşmaya başladık.
...

"Derslerinin hiç birine girmemişsin. Bazen de farklı sınıflara dersin ortasında dalıp ağlamışsın... Takemichi iyi misin? Bir psikolog tutabilirim. Bugün ne oldu gerçekten anlamadım."

Annem bana daha nicelerini anlattı. Komşuların ağzına sıçmışım. İyi de yapmışım banane.

"Aman, anne bunun için endişelenmene gerek yok. Bir arkadaşımla iddiaya girdik. Ve kaybettim. Bu ka-"

Daha cümlemi bitiremeden kafaya yastık yemiştim.

"Anne?!"

"İyi misin diye kontrol ettim."

"..." tövbe Ya Rabbim

Cevap vermeyince ayağındaki terliği çıkarıp eline aldı.

"A-anne iyiyim ATMA!"

" tamam oğlum atmam. Ve sana bir uyarıda da bulunayım; bir daha kimse ile iddiaya girmiyorsun! Hadi git şimdi mutfakta masada yemek var, senin için hazırladım."

O kadar olay yaşamıştım ki bir gün içinde, yemek yemeyi bile unuttum. Aç olduğumu yeni fark ediyorum.

" tamam anne~"

...(japonyada ne yerler tam olarak bilmiyorum, bilsem bile canınız çekmesin diye yazmazdım:))

.
.
.

"Anne! Diş macunu bitmiş!"

"Bugün çarşıya inemedim! İdare et!"

"Tamam!"

Anlaşılan bu gün dişimizi fırçalamadan yatıyoruz. Biraz rahatsız olucam ama idare etmem gerekiyor.