Part.7

845 103 46
                                    

Zawgyi

"ေမေမလူေတြကိုမသတ္ပါနဲ႔ေတာ့‌ေနာ္"

"နင့္ကိုငါေျပာေနတယ္ေလထြက္သြားစမ္း"

"သမီးဘာလို႔အခုခ်ိန္ထိဒီလိုမ်ိဳးေတြဆက္လုပ္
ေနေသးတာလဲေတာ္ပါေတာ့ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ
ရပ္ပါေတာ့"

"မရပ္ဘူး!!!!!အေမလာမတားနဲ႔သမီးေသသလို
ဒီအိမ္ႀကီးထဲဝင္တဲ့သူေတြအကုန္ေသရမွာ!!!"

"ဒါေပမဲ့ဒီေကာင္မေလးေတြမွာဘာအျပစ္မွ
မ႐ွိၾကပါဘူး"

"႐ွိတယ္!!ဒီအိမ္ထဲကိုဝင္တာအျပစ္ပဲသူတို႔
အကုန္လုံးေသရမွာပဲ!!!!!!!!"

"သမီး"

"တိတ္စမ္းမေျပာပါနဲ႔ေတာ့ ထြက္သြားးး"

"ဒီလိုေတြ"

"ထြက္သြားလို႔ေျပာေနတယ္ေလ"

"သမီးကိုအေမ"

"အားမၾကားခ်င္ဘူး!!!!!"

ထို႔ေနာက္ဝတ္႐ုံနီနဲ႔မိန္းမဟာအခန္းထဲကေပ်ာက္
ကြယ္သြားေတာ့သည္မၾကာလိုက္ဟိုမိန္းမႀကီးနဲ႔
ကေလးေလးဟာလဲအရိပ္သဖြယ္ေပ်ာက္ကြယ္
သြားၾကျပန္တယ္ၿပီးေတာ့တံခါးဟာလဲဂ်ိမ္းကနဲ
ျပန္ပိတ္သြားေတာ့သည္

"က်စ္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲတံခါးကပိတ္သြား
ျပန္ၿပီ သူတို႔ကမိသားစုေတြလားမထင္ထားဘူး"

ရတီ့ရဲ႕အေျပာကိုစံျမန္းက

"အင္းေနာ္သူတို႔ေတြကဘာျဖစ္လို႔ေသသြားၾက
တာလဲမသိဘူးေနာ္ အားးးးးအသက္႐ွဴရခက္
လိုက္တာ"

"ဟို  ဟိုေစရာ"

"ေျပာေလ"

"ခု ခုနကေလငါ့ ငါ့ေျပာတာက..သိတယ္မ
လားငါကေၾကာက္အားလန္႔အားနဲ႔ေျပာခ်င္တာ
ေတြေျပာမိသြားတာ ..ဟ..ဟ..ငါတို႔က
သူငယ္ခ်င္းေတြပဲကိုငါဘာေတြေျပာမိမွန္းမသိဘူး
နင္..နင့္စိတ္ထဲမထားနဲ႔‌ေနာ္မေျပာခဲ့ဘူးပဲသေဘာ
ထားလိုက္သိလားဟားဟားရီေတာ့ရီရတယ္
သရဲေၾကာက္ၿပီးဘာေတြေျပာလိုက္မွန္းမသိဘူး
ငါ့စိတ္ထဲမွာလဲ......ဘာမွမ႐ွိဘူး...မ႐ွိတာထက္
မသိတာငါဘာမွမသိေသးဘူးငါ့စိတ္ထဲမွာ
နင္  နင္ကဘယ္ေနရာမွာလဲမေသခ်ာဘူး
နင္ေမ့လိုက္ေတာ့ေနာ္ငါတို႔က
သူငယ္ခ်င္းေတြေလေနာ့္ "

ကန့်သတ်နယ်မြေWhere stories live. Discover now