Öğle arasındaydık ama şuan projeye devam ediyorduk. Çalan telefonumla kalemi bıraktım ve telefonuma baktım. Efe arıyordu. Yanımda Gündüzün olmasını umursamadan telefonu açtım ve kulağıma götürdüm.
"Abla nasılsın?"
"İyiyim sen nasılsın Efe? Hâlâ ateşin var mı?"
"Yok abla daha İyiyim şimdi."
"Evde misin?"
"Evet ve herkes işe gitti canım çok sıkılıyor." Sanki görecekmiş kafamı salladım.
"Anladım."
"Ee sen Napıyorsun abla? Eğer işin yoksa Öğle yemeği yiyelim diyecektim."
"Başka zamana çünkü ben aralıksız çalışıyorum bebeğim."
"Abla sen bana bebeğim mı dedin ben mi yanlış duydum?"
"Neyse hadi kapatıyorum ben kendine iyi bak."
"Hemen kaç."
"Görüşürüz."
"Tamam Görüşürüz." Dediğinde telefonu kapatıp kalemi tekrar elime aldım.
"Sevgilin miydi?" Dedi Gündüz.
"Kardeşim." Diyip tekrar projemi döndüm.
Kaç saat çalıştık bilmiyorum ama hava kararmıştı Gündüz bir işi çıktığı için erken gitmişti. Projeyi çantaya koyduktan sonra ayağa kalkıp kendi çantamı aldım ve odadan çıktım.
Başım aşırı dönüyordu. Bilincim kapanmaya başlıyordu. Gözlerim kapanırken tek hatırladığım şey soğuk zemindi.
Yazardan devam...
Boran ailesi masada kurulmuş yemeklerini yerken Efe'nin çalan telefonu dikkatlerini dağıttı. Efe hızla telefonuna bakıp kocaman gülümsedi.
"Ablam arıyor." Diyip hızla telefonu açtı.
"Merhaba." Ablasının yerine erkek sesi gelmesiyle kaşlarını çattı.
"Sen kimsin ablam nerede?" Diye sordu endişeyle Efe.
"Gece hanım bayıldı şuan hastaneye gidiyoruz. Son arayanlarda siz vardınız." Dediğinde Efe hızla ayağa kalktı.
"Hangi hastane?" Diye sormasıyla masadaki herkes kaşlarını çalmıştı.
"Tamam geliyoruz." Diyip telefonu kapattı ve ona bakan 6 çift göze döndü.
"Ne oluyor Efe ne hastanesi?" Diye sordu Alp telaşla.
Efe'nin "Ablam bayılmış." Demesiyle herkes endişeyle ayaklandı. Arabalara dağılıp hastaneye gitti Boran ailesi.
Gece'den devam...
Kafamdaki uğultular ile yüzümü buruşturarak gözlerimi açtım. Boran ailesi tam takım buradaydı. Başım ağrıyordu. Sağ elimi kaldıracakken bir ağrı hissettim.
"Yavaş serum var."diyen Alp'e baktım. Bakışlarımı koluma çevirdiğimde kolumda serum vardı. Diğer elimi enseme attığımda sargı olduğunu hissettim.
"Başıma ne oldu?"
"Düşerken kafani vurmuşsun." Dedi Polat.
"Daha iyi misin kızım?"
"İyiyim Aylin Hanım."
"Seni aradığımda öğlen yemeği yemediğini çalıştığını söylemiştin abla. Kaç gündür böyle yemek yemek yerine çalışıyorsun?" Dedi Efe çatık kaşlarıyla. Komik duruyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Tek Başına
Teen Fictionyalnızlığı sevmeye başladığınızda yalnızlığa alışırsınız... üzülmeye değmediğini anladığınız zaman kendi değerinizi bilirsiniz... yalnızlıktan korkmamalı, kendinizden başka kimseye ihtiyaç duymamalısınız. Ben bunu çok uzun süre önce anladım. kendi ç...
