Ertesi gün babamın kazmasını ve sırt çantamı alıp bulduğum mağaraya doğru yola çıktım.
Artık aklımda bu dünyadan kurtulmayı çıkarmıştım.Şimdilik bu dünyada hayatımı devam ettirmek çok daha önemliydi.Aklım bu sebeple daha rahattı.ama korkuyordum.O mağaranın içinden gelen sesler...Korkunçtu.Bu yüzden kazmayı elimde sıkıca tutmuştum.Mağaraya doğru yürürken karşıma bir örümcek çıktı.O dev küp örümceklerden...
Elimdeki kazmayla o dev örümceğe saldırmaya başladım.Kafasına bir kez vurmuştum.Ama o zıplıyordu.Sıçrayarak elimi ısırdı.Sonra hızlıca örümceğe vurmaya başladım.Biraz geriledi ve yeniden saldırmaya başladı.Bu sefer saldırısından kurtuldum ve kazmayla son bir defa daha vurdum.Bu sefer yok oldu ve bulunduğu yerde bir ip parçası vardı.Bu ip parçasını aldım ve birden aklıma olta yapacağım geldi.İpi cebime koydum ve bu örümcekle karşı dikkatli olmam gerektiğini hatırladım.Bu örümcekler güneş ışığında ölmeyen ve karşıma çıkan tek yaratıktı...
Nehri bulup mağaraya doğru devam ettim.Kısa süre sonra mağara karşıma çıktı.
Yeşil bir...yaratık...Sanki bir zombi... O yaratığı görünce geriledim.Ama oluyordu.Yaratık yanıyordu.Yanmasına rağmen üstüme üstüme geldi.Elimdeki kazma ile sertçe vurdum.Geriledi.Ama hala saldırıyordu.Elimdeki kazmayla ne kadar korunmaya çalışsam da bana güçlü darbeler ile saldırdı ve her yerim acıyordu.Kısa bir süre sonra ise yok oldu.
Mağaraya baktım ve bir daha asla bu mağaraya girmeyeceğimi düşündüm...
Eve doğru yola çıktım.Kısa bir süre sonra evdeydim.Eve geldiğimde camdan içeri bakan birini gördüm.Bir...İnsan.İnanılmayacak derecede sevindim.Daha önce bu kadar sevindiğimi hatırlamıyorum.Belki oda bu yapılandırma sırasında kurtulan biridir.Belkide oda bu yapılandırmayı kurmuştur.Ama önemli olan bu dünyada yalnız olmadığımı bilmem.Yalnız değilim.Evimin içine bakan kişi ile iyi arkadaş olacağımıza eminim.Eminim oda bu dünyadan kurtulmaya çalışıyordur...
