TAOE: Silver GATE

III

Het was al bijna weer een week geleden sinds Mike was ontslagen uit het ziekenhuis. Na een twee weken daar te hebben gelegen mocht hij eindelijk weg. De dokters hadden gezegd dat hij wel nog voorzichtig aan moest doen maar Mike had andere dingen waar hij zich zorgen over maakte.

Wat moest hij doen? Zou hij Evan opzoeken? Maar wat zou er daarna gebeuren?

Mike had meteen de dag dat hij was ontslagen de tweede envelop opengemaakt. Er had alleen een adres in gezeten; graffiti garden 1, Artison lane, Hikaru. Hij had al heel zijn leven in Hikaru gewoond maar nog nooit had Mike van Artison lane gehoord, laat staan graffiti garden. De straat was niet te vinden op de kaart, alsof het helemaal niet bestond.

Hij was nu al een week bezig om de locatie te vinden en had besloten dat als hij het had gevonden, dan pas zou beslissen wat hij ging doen met Evans aanbod. De meeste dagen bracht Mike in de bibliotheek of op straat door, zoekend naar enige clues over waar Artison lane zou kunnen zijn.

Mike stapte zijn favoriete café in, waar hij nu al jaren kwam. Hij ging aan de bar zitten en bestelde een groot glas Cressi, de komkommer-citrus variant. Terwijl de barvrouw het drankje inschonk vroeg ze; "Is het wel slim om nu al weer rond te lopen? Ik had gehoord dat je nog geen week geleden in het ziekenhuis lag!"

Mike lachte en pakte het glas. "Van wie heb je dat dan gehoord?"

De barvrouw haalde haar schouders op. "Een paar vrienden van mij vertelde erover. Ze hadden het gezien toen je werd aangevallen. Pas later kwam ik erachter dat het mijn beste klant was die dat was overkomen."

"Je beste klant? Dat kan toch niet waar zijn? Er zijn genoeg mensen die al veel langer naar dit café komen dan ik hoor." Mike zette mijn lege glas op de bar.

"Nou, Jij bent wel de enige die dat spul nog van me koopt. Als jij het niet meer zou komen kopen zou ik meteen één tiende van mijn inkomen kwijt zijn." Ze pakte Mikes glas en vulde het opnieuw. "Deze is van het huis, omdat je er nog steeds bent om Cressi bij me te komen bestellen."

Gretig nam hij het drankje aan en dronk het langzaam op, genietend van de de prikkende smaak die door zijn keel naar beneden geleed. Mike bedankte de barvrouw en besloot maar de zoektocht voor vandaag op te geven. Het was nog vroeg dus bedacht Mike nog even het centrum in te gaan.

Elke keer opnieuw stond hij versteld over hoeveel mensen er in één smal straatje paste, en nog steeds voort konden bewegen. Toen Mike eindelijk bij het grote plein was aangekomen haalde hij opgelucht adem. Waarom had hij nou net de drukste winkelstraat van de hele stad gekozen om naar het centrum te komen? Op de terugweg nam hij wel een andere route.

Het duurde niet lang voordat Mike iemand ergens in de verte zijn naam hoorde roepen. Verbaasd zocht hij om zich heen, zoekend naar de bron van het geroep. Zwaaiend kwamen zijn vrienden hem tegemoet. "Heej man, hoe gaat 'ie?"

Blij om eindelijk weer een paar bekende te zien liep Mike naar hun toe. Het waren Crash en Stephanie, altijd omsingeld door hun mede skater vrienden. Zij waren ook reuze fans van G.A.T.E, net zoals Mike.

"Is Milo er vandaag niet?" vroeg Mike terwijl hij iedereen begroette. "Nope" zei Stephanie, "Hij heeft het veel te druk met het opkomende skate event. Ook al is het vakantie, dan heeft hij nog steeds geen tijd om gewoon eens rond te hangen. Je weet hoe hij kan zijn."

Veder die dag bleef Mike bij de skaters. Ze bezochten een paar parken (om 'onderhandelingsrelaties' goed te houden) en hingen wat rond in de speelhallen. Uiteindelijk gingen de skater vrienden weg en bleven Mike, Crash en Stephanie alleen over.

Crash was een beetje aan het (graffiti) spuiten bij de oostmuur van het skatedomein terwijl Mike en Stephanie toekeken. "trouwens," begon Stephanie opeens, " Ik had gehoord dat je een paar weken geleden in een auto ongeluk was betrokken geraakt. Volgens mij heb ik er zelfs nog een klein stukje in de krant over gelezen. Was het heel ernstig?"

Mike schudde zijn hoofd. "Ik heb alleen maar 2 weken in het ziekenhuis gelegen, verder was er niet zo veel aan de hand."

Stephanie zuchtte om de sarcasme." Jij idioot. Hoe was het ongeluk eigenlijk gebeurd? het artikel was er namelijk nogal vaag over."

"Nou ehh..." Mike wist niet wat hij moest zeggen. Eigenlijk was er nooit een ongeluk geweest dus hoe moest hij nou weten wat er gebeurd was? "Ik..ehhh... ik was 's avonds boodschappen gaan halen en net toen ik wilde oversteken werd ik afgeleid door iets wat over me heen vloog en het volgende moment lag ik op de grond. Ik weet ook niet meer precies wat er gebeurd is."
Stephanie knikte instemmend. "Echt typisch voor jou om weer afgeleid te worden. We wilde je eigenlijk nog komen opzoeken maar we konden er niet achter komen in welk ziekenhuis je lag. Ik ben blij dat je weer helemaal beter bent."

Stephanies gezicht werd rood en ze keek snel weer naar wat Crash aan het doen was. Er viel een ongemakkelijke stilte waarbij ze allebei de andere kant op staarde.
Toen begon Stephanie weer:" Toch, je moet voortaan wel echt beter uitkijken 's avonds. Dit keer was het dan nog maar een auto maar wat nou als een van de artygang- of motorclan- leden je vind? Dan weet ik niet meer zo zeker of je er heelhuids vanaf komt. De skater en de graffiti aanhangers zijn nu dan wel goede maatjes met elkaar, maar als je alleen over straat loopt ben je voor hun net zo als een normale burger. En wanneer de skaters erachter komen dat de artys een van hun mensen hebben pijn gedaan, zal de hel los gaan!"

Terwijl Stephanie door ratelde lachte Mike in zichzelf. Gelukkig wist ze niet wat er echt was gebeurd. Stephanie alléén al zou de hele buurt bij elkaar roepen om de gast te vinden die hem het ziekenhuis in had geslagen. Dan zou de hel inderdaad los breken.

Opeens schoot Mike iets te binnen. "Stephanie, je zei toch dat er een krantenartikel over was geschreven?"

Stephanie knikte. "Ja dat klopt. Het was gewoon de stadskrant. Iedereen die een beetje de krant leest zal nu onderhand al wel weten over je ongeluk want je stond er in met naam en foto. Gelukkig was de man die je had aangereden al opgepakt, anders waren de skaters zoiezo op een klopjacht gegaan om hem te vinden."

Mike sprong op. "Sorry maar ik bedenk me opeens dat ik nog ergens moet zijn. Ik spreek je morgen wel weer!" Snel rende hij ervandoor en liet een verbaasde en verontwaardigde Stephanie achter.

Mike rende zo snel als hij kon. Waarom had hij het niet eerder gemerkt? Het was zo over duidelijk geweest!

Hijgend kwam hij aan bij het café, waar de barvrouw al bezig was met opruimen. "Oh jij bent het weer? het spijt me maar we gaan zo sluiten dus je moet morgen weer terugkomen."

"Ik had alleen een vraag." zei Mike terwijl hij weer een beetje op adem kwam. "lees je wel eens de krant?"

De barvrouw lachte vermakelijk. "Wat is dat nou weer voor rare vraag? Natuurlijk lees ik de krant. Het is de taak van een barvrouw om alle goede en sappige nieuwtjes van de stad te weten. De krant is een betrouwbare en waardevolle bron van informatie."

"Waarom geloofde je dan dat ik was aangevallen? Iemand zoals jij die de krant zo betrouwbaar vind, gelooft tóch het verhaal wat je vrienden je hebben verteld in plaats van wat er in de krant staat. Dat is toch raar?"

De barvrouw wende haar ogen af en vroeg: "Waar doel op?"

"Als jij zeker weet dat ik was aangevallen, wat inderdaad waar is, dan betekend dat je hebt gezien wat er gebeurd is. De enige mensen die er vanaf weten is een bepaalde gang. Alleen zij konden dus weten dat het artikel in de krant een leugen was. Dit betekend dat jij bij die gang hoort, niet waar?"

"Ook al hoor ik bij een gang" zei de barvrouw "Wat heb jij aan die informatie? Ga je me nu omkopen, of verklikken aan mijn baas?" Ze lachte sarcastisch.

Mike knikte zijn hoofd. "Ik heb niks te maken met jullie gang. Het enige wat ik wil weten is waar Artison lane en graffiti garden zijn."

"Oh?" De barvrouw was duidelijk verrast. "Wie heeft je daarover verteld?"

"Iemand genaamd Evan. Ken je hem?"

De barvrouw lachte opnieuw. "Oh, maar dan zit je helemaal fout. Je heb wel degelijk iets te maken met mijn gang."