TAOE: Silver GATE

I

Een belletje rinkelde terwijl Mike de supermarkt binnen stapte. Het was eigenlijk een dag zoals elk ander; de zon scheen, de stad was volgeladen met toeristen en zijn moeder was zoals altijd de melk en de eieren weer vergeten. Mike liep naar de zuivelproducten en zag tot zijn blijdschap dat de yoghurtjes weer terug waren geplaatst in het schap. Het was dan wel een dag zoals elk ander, maar of je het ook normaal kon noemen....

Hij pakte twee pakken melk, een dozijn eieren en liep naar de kassa.

Deze stad stond bekend om zijn vreemde verschijnselen en het feit dat er altijd wel wat te zien was, vooral op straat. Entertainers, feesten, straat bendes (gangs) die weer in strijd met elkaar waren gekomen of mensen die protesterend de straat op gingen omdat het bestuur van de stad weer iets doms had gedaan.

Een paar weken terug was er een belangrijk rapport naar buiten gekomen waaruit bleek dat het meerendeel van al het overgewicht werd veroorzaakt door yoghurt. Daarom had het bestuur per direct besloten om yoghurt te verbieden, in de hoop zo de overgewicht aantallen naar beneden te halen. Er ontstonden protestmarsen die uitliepen tot rellen en er gingen geruchten dat er een ondergrondse handel was begonnen in illegale yoghurt. Na een week van opstand en onrust in de stad liet het bestuur de verkoop van yoghurt weer legaal maken. Dit soort dingen zou je alleen maar in deze stad tegenkomen.

Mike rekende af en liep weer naar buiten, de straat op. Een tram stopte een paar meter verderop en Mike zag dat deze naar zijn buurt ging. Hij woonde dan wel aan de rand van het centrum maar dat was nog altijd twintig minuten te voet. Met de tram was je er in minder dan vijf.

Even overwoog Mike om de tram te nemen maar uiteindelijk besloot hij om toch maar te voet te gaan. Zo kon hij nog iets langer genieten van deze prachtige dag en niet te min de route langs zijn favoriete straat nemen.

De weg naar Mikes huis was druk en lang. Winkel straten, drukke wegen met stoplichten en de hordes met mensen die erbij hoorde. Mike vond het altijd wel fijn, zoveel mensen in buurt, maar zijn favoriete straat, of eerder gezegd steeg, was juist het tegenovergestelde. Het was er donker en er kwam nooit iemand. De steeg was bijna helemaal overschaduwd door de grote gebouwen die er hoog boven uit torende, op paar kleine gleufjes na, waardoor licht naar beneden scheen.

Mike kwam aan bij de ingang, die tussen twee kantoor gebouwen begon. Door de lichtstralen had het iets onaards, alsof die smalle doorgang een poort was naar een heel andere wereld. Dat was één van de twee redenen waarom dit nou juist zijn meest geliefde plek was in de hele stad.

Hij stapte naar binnen. Het was er dan wel donker maar de tweede reden was duidelijk te zien.

Graffiti. Overal waar je maar keek zat graffiti. Van de grond tot helemaal bovenaan op de muren, alles was helemaal bedekt. Zelfs de kiertjes achter de afvalcontainers waren niet onbespoten gelaten.

Ook al was Mike hier dan al tientallen keren doorheen gelopen, het bleef hem verwonderen. Als een groot graffiti fan was dit hemel op aarde. De hoeveelheid verschillende werken was ontelbaar en geen een piece was hetzelfde.

Mike liep langzaam verder tot de helft van de steeg. Dit was het deel wat hem altijd het meest aansprak.

Aan de linkerkant in de muur zat een groot blok van een andere soort stenen, alsof het er pas later was geplaatst. Het was ongeveer even groot als een garage deur en de stenen zaten verticaal in de muur, in tegenstelling tot de rest van de steeg.

Het hele blok werd bedekt door één gigantisch werk: een oranje-rode zon die scheen over de skyline van de stad, met een zilveren kroon op de voorgrond.

Het was een adembenemend beeld waarvan je duidelijk kon zien dat de makers erg getalenteerd waren. Het eigenaardige was dat niemand het zich had toegeëigend. Normaal als een graffiti artiest een werk maakte, zette ze hun tag (een soort handtekening of artiesten naam) aan de zijkant ervan zodat anderen wisten dat het van hun was, maar dit werk  had geen tags.