Merhaba. Ben köpek. Aslında bir ismim vardı. Fakat onu kullanmak ben de derin acılara neden oluyordu.
Ben köpek. İki yaşındayım. Herkes gibi ailem vardı. Sahibim vardı. O kadar mutluydum ki. Şimdi kimsem yok. Hayat çok garip değil mi?
Ben köpek. 2019 senesinde pandeminin başlangıcında doğdum. Annemi hatırlamıyorum. Herkesin burun kıvırdığı bir sokak serserisi veya el üstünde tutulan bir ev köpeği olabilirdi. Nur topu gibi bir kızı olmuştu. Aslında çok kızı veya oğlu olmuştu. Fakat ailemi hatırlamıyorum. Çok korkmuştum annemden ayrılınca. Nereye gidiyordum? Bana ne yapacaklardı? Onlar güvenilir miydi?
Yanılmam ben hiç.
İlk gün uyanınca bile korkuyordum. Çok utangaçtım. Yürümeye bile korkardım sabahları, onlar uyanır diye.
Bir haftanın sonunda aileme alışmıştım. Çok mutluydum. Bazen sokaktaki köpekleri görür için için ağlardım onlar neden aileye sahip değil diye. Fakat hayat böyleydi, yapacak bir şey yoktu.
Ailem asla ilişkiye girmeme izin vermedi. İlaçlarla hep kızgınlığımı erteledi. Belki de iyi niyetindendi bu hep.
Daha sonra ailem beni zincirledi. Ondan sonra kulaklarımı kesti. Bu da mı iyi bir şeydi?
Annemi özlüyordum. Hatırlamasam bile. Eminim ki o olsa böyle yapmazdı. Beni asla terk etmezdi.
Sonra bir gün ailem beni sokağa attı. Ayrılmadım kapıdan. Ben hiç bahçe dışında bir yer görmedim ki? Ne yapardım? İnsanları bile tanımazdım. Hele arabalar denen o korkunç şeyler vardı. Ve bir tık kedilerle mesafeliydim.
Ailem beni istemiyordu. Kovuyordu ama ben ayrılmıyordum. Niye kızıyorlardı ki? Hiç sesim de çıkmıyordu valla.
Ama bana tahammül edemiyorlardı. Düşünüyordum ama bir yanlışımı bulamıyordum. Keşke benimle konuşmayı ve anlamayı becerselerdi.
Bir hafta sonra beni simsiyah poşete sardılar ve arabaya attılar. Uzun uzun yol gittik. Kaç saat sürdü hatırlamıyorum. Sonra beni attılar bir tarafa. Kaldım öyle poşetle. Kafamdan çıkaramadım da. 24 saat bekledim öyle.
Sonunda bir genç çocuğun beni bulmasıyla kurtulmuştum. Ama burası da neresi? O çok tanıdığım yer, şehir değil. Gökyüzü bile aynı gelmiyordu artık. Beni başka şehre mi yollamışlardı? Ama neden?
Her şeyden çok korkuyordum. İçimdeki acıyı tarif edebilsem, bir beni anlasanız. Kalbimin sesini gerçekten hissediyordum. Keşke ölsem dedim kendi kendime. Havlamaya bile korkuyordum çünkü buraların yabancısıydım.
Keşke annemin yanına bıraksalardı. Keşke her şey böyle olmasaydı.
Bu mükemmel kapaklar için mikyfare_ teşekkür ederim. Gerçekten ellerinize sağlık ✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
