Ben, Köpek

Yedinci Sayfa

Merhaba, ben Köpek.

O gün sabah çok güzel hava vardı. Hep aynı semtte dolaşmaktan sıkılmış ve şehri keşfetmeye karar vermiştim. Her gün biraz daha gidiyor bildiğim yerlerden uzaklaşıyordum fakat kediye söz vermiştim. Dönecektim oraya.

Aşağı inince yine bir sürü köpek gördüm. İçimden bu sefer bir şey olmaz umarım diye tekrar ediyordum. Hepsi yemek yiyordu. Sadece başlarındaki en büyük, en yaşlısı kenarda oturuyordu. Ona yakınlaşmak istiyor aynı zamanda çekiniyordum.

Beni görünce hemen kendisi yanına davet etti.

"Buralarda yenisin galiba?"

"Evet" diyerek onayladım onu.

"Senin çocuklar mı?" diye sordum onun konuşmadığını görünce.

"Kanımı taşımıyorlar belki ama benim çatımın altında yaşayan herkes benim çocuklarım."

Çok fazla asil duruyordu. Her zaman dik durur, karşıya bakardı. Upuzun tüyleri vardı, çok yakışıklıydı.

"Sormak ayıp olmazsa sen neden yemiyorsun?"

İlk defa kafasını hafif bana çevirmiş sonra hemen tekrar dönmüştü.

"Yediğim kadar yedim evlat. Gençler doysun. Ben şu yağlı karnımda birikmiş birkaç şeyle beslenirim."

Bir iki dakika sonra patisini patimin üzerine koydu ve konuşmaya başladı.

"İyi birine benziyorsun hadi aramıza katıl."

Teklifi ilk başta cazip gelse de kabul edemezdim. Bekleyenim vardı.

"Teşekkür ederim ama geldiğim yerde arkadaşım var. Döneceğim diye söz verdim."

"Kim o?"

"Bir Kedi" dedim yavaştan.

Hafifçe gülümsedi.

"Tatlı hayvanlar fakat sen yine de dikkat et."

Söylediklerini pek anlayamadım ama yine de gülümsedim. Tam arkamı dönüp gidecekken beni asıl meraklandıran soruyu sormak için durdum.

"Pardon, rica etsem yemeklerin kimin verdiğini sorabilir miyim?"

Yaşlı köpek iç çekti. Gözleri gülümsüyordu, belliydi.

"Bir kız. Her gün burdan geçer. Yemek verir çoğu zaman, veremeyince üzülür. Beni çağırır yemek için bazen kıramam yaklaşırım."

Gülümsedi. O an anlamıştım, o kızdı. Koskoca şehir ondan ibaret değildi ama koskoca dünya gözümde sadece o kızdan ibaretti.