Ben, Köpek

Yirmi Sekizinci Sayfa

Merhaba, ben Köpek.

İçimde garip hisler vardı bu sabah. Her şeyi tersten yaşıyor gibi hissediyordum. Daha fazla acı kaldıracak gücüm yoktu fakat hayat son sürat üzerime geliyor gibi hissediyordum.

Bilmem kaçıncı kez hepimiz birlikte Kül'ü uyandırmaya çalıştık. Uyumaktan bu kadar zevk alan başka bir köpek yoktur.

"Keşke sonsuza kadar uyuyabilsem anne."

Gözlerini açtığında dediği ilk şey buydu. Gülümseyip yalamaya başladım.

"Umarım bu isteğin seni pişman etmez bak."

Sakız ve Turşu da aramıza katıldı ve oynamaya başladık. Çok geçmeden kız yanımızda göründü. Elinde büyük poşet vardı.

Çocuklarımı herkesten korur ve ciddi bir tepki verirdim bu yüzden korkarak yaklaştı bize. Yemeği dökdü. Benimkiler rahat yesin diye yaklaşmadım halbuki bir deri bir kemik kalmıştım.

Çantasından bir poşet daha çıkarıp önüme koydu. Bu da benim içindi. Gözlerimle teşekkür ettim. Umarım anladı. Biraz yedim yarısını yine çocuklara ayırdım.

Geceye kadar mutlu takıldık. Sabahki hislerim sadece bir yanıltmadan ibaret diye düşündüm. Fakat yanılmışım.

Geceye doğruydu. Kalbim gümbür gümbür atıyordu. Nedenini anlayamıyordum.

Çocukları uyuması için geri çağırdım ama o an, o an bir şey oldu. Bir araç hızla geldi ve benim gözümden sakındığım Kül'ümün üzerinden geçti. Hem de hiç acımadan. Hatta tekrar dönüp geçmeyi düşünüyorken Siyah sürünerek arabanın arkasına atladı. Onu kurtardı. Şoka girmişti ve gözü dönmüştü. Sadece bağırarak havlıyordu. Çocuklar hızla arabaya doğru koştular eminim onu parçalayacaklardı. Fakat yetişemediler.

Kül. Ah Kül. Kucağımda uyuyor ve durmadan zırıldıyordu. Canı acıyordu. İliklerime kadar hissediyordum. Orada son nefesini verirken bile beni düşündü.

"Üzülme anne, duam kabul oldu sanırım ama yanlış zamanda. Sonsuza kadar uyuyacağım, seni, sizi seviyorum."

Son bir nefesi kalmış gibiydi. Güçlükle kafasını kaldırdı ve etrafına baktı, sanki tanımakta zorlanıyordu.

"Ah Siyah, en çok da seni."

Hüngür hüngür ağladım. Son kez seni seviyorum bile diyemeden kollarımda onu uğurladım.