Her Anın Aklımda

İki

Keyifli okumalar. Bölüm ortalarında nasıl bulduğunuzu yazarsanız sevinirim.

""""
Bilinmeyen: Günaydın:)

Kerem'e bir günaydın mesajı atıp yatağımdan kalktım. Züleyha Teyzeler kahvaltıya gelecekti. Çiçekli elbisemi giyinip, siyah yazmamı taktım. Mutfağa geçip anneme yardım edecektim ama annem çoktan her şeyi hazırlamıştı bile.

"Anne ne arada hazırladın bu kadar şeyi?"

"Sen uyurken tabii ki de."

Alttan alttan 'bak sen yapmadın ben yaptım' diyordu. Son kez masada bir eksik var mı diye bakınırken kapı çaldı.

Girişteki aynadan kendimi kontrol edip kapıyı açtım.

"Hoş geldiniz."

Kenara çekilip geçmelerini bekledim. Ama o gelmemişti. Oysaki o kadar hazırlanmıştım.

"Hoş bulduk güzel kızım. Yardım edilecek bir şey var mı?"

"Yok Züleyha Teyze her şey hazır zaten."

Kafasıyla onayladıktan sonra annemle dedikodu yapmaya gitmişti muhtemelen. Kurt gibi acıkmıştım. Ne zaman oturacaktık sofraya. Kapı çaldı. Başka kimseyi çağırmamıştık ki.

Kapıyı açtığımda karşımda Kerem'i
görmeyi beklemiyordum. Telaş sardı bedenimi bir anda. Kalbim maratona çıkmışçasına çarpıyordu. Gülümse-
dim hemen.

"Hoş geldin Kerem abi."

"Hoş buldum Umay."

İçeri geçtikten sonra kahvaltı etmeye başladık. Nasıl olduysa konu bir anda benim okuluma geldi. Üniversiteye yeni başlamış biri olarak bundan hiç hoşlanmamıştım.

"Umay da bu sene üniversiteye başlayacak."

Üniversiteye gidebilmek için tüm yıl başımı kitaplardan kaldırmamıştım.

"Eğer sen de istiyorsan beraber gidip gelebiliriz Umay?"

O kısacık sürede ne konuşmuşlardı acaba?

"Fark etmez."

"Nasıl fark etmez kızım otobüs yollarında çürüme. Kerem oğlum bıraksın seni işte. Zaten yolunun üzerinde."

"Tamam o zaman. Ben ders saatlerini atarım sana abi."

Ağzının içinde bir şeyler mırıldanmıştı ama anlamamıştım.

Hala mesajıma cevap yazmamıştı.

Kahvaltı edip sofrayı hep birlikte topladık.

"Umay ben işe gidiyorum. Sen de 10 dakikaya hazır olursun."

"Tamam Kerem abi."

Kerem benden 5 yaş büyüktü. Bu yüzden,her ne kadar istemesem de, ona abi diyordum.

Hemen hazırlanıp kapının önüne çıktım. Zaten evlerimiz karşı karşıyaydı.

Arabaya yaslanmış bir şekilde beni bekliyordu.

"Çok beklettiysem özür dilerim."

"Yok yeni çıktım ben de zaten."

"Tamam."

"Tamam o zaman haydi."

Arabanın arka kapısını açıp bindim. Ön koltuk çok yakın oluyordu. Ama böyle de ayıp oluyor.

Sen en iyisi arabadan in.

Sessiz geçen araba yolculuğunun ardından koskoca ODTÜ'ye gelmiştik. Arabadan inmeden önce Kerem bir şey söyledi.

"Bir şey olursa beni arayabilirsin. Yani polis hattını da arayabilirsin ama aynı şey sonuçta. Kısaca bir şey olursa beni ara Umay."

"Tamam Kerem abi. Teşekkürler."

Arabadan inip amfiye doğru yürüdüm. Çok dersim yoktu zaten.

"""""""

Şalımı düzelte düzelte okuldan çıktım. Kenarda duran siyah araba dikkatimi çekmişti.

Bu Kerem'in arabasıydı.

Arabanın kapısı açıldı ve içinden tüm ihtişamıyla Kerem indi.

"Umay, annen sıkı yönetim ilan etti. Her gün seni okula ben götürüp ben getirecekmişim."

"Kerem abi sen böyle bir şeyi karşılıksız yapmazsın. Ne istedin annemden doğruyu söyle?"

"Mantı."

"Mantı."

Aynı anda söylediğimiz şeyle beraber bizi bir gülme tutti. Bizi bir gülme tutti.

Arada karadenizli tarafım kendini gösteriyordu.

Arabaya binip evin yolunu tuttuk. Evin önüne gelince arabadan indik. Ama Kerem bizim evin olduğu tarafa yürüyordu.

"N'oldu Kerem abi?"

"Söylemeyi unuttum. Akşam yemeğinde sizdeyiz. Mantı var da."

Gülerek kapıyı tıklattık. Kısa süre içinde kepçesi elinde olan annrm kapıyı açtı.

"Hoş geldiniz. Hadi geçin içeri soğuk hava."

Daha fazla kapıda durmadan içeri girdik. Sofra hazırdı zaten.

Kurt gibi acıkmıştım...

""""""

Hellöööö
Nabersiniz?
Nasıl olmuş?
Nasipte varsa
Ee
Bu kadar
Wkxndkenxkdkdm

Oy vermeyi unutmayalımm ♡