DEVİN | 🕊️

32

Nasıl olmuş bilmiyorum.
Vurmuşlar bize, biz vurmamışız.
Öylece izlemişiz onları.
Ruhumuza kadar sömürmüşler bizi.
Gözlerinin içine bakmışız onların.
Ağlamışız.
Şiir yazmışız.
Şarkı söylemişiz.
Sanmışız ki insafa gelirler.
Unutmuşuz, kalplerinin ölü olduğunu.

Onlar bizim her şeyimizi almışlar.
Yerine kendi ürettiklerini koymuşlar.
Biz itiraz etmemiş ve dâhi sevinmişiz.
Onlar gibi olmak gururmuş bizim için.
Lakin unutmuşuz.
Onlar gibi davranarak, onlar olunmaz.

Eğreti durmuş üstümüzde bu "medeniyet".
Kaldıramamışız.
Biri de çıkıp, biz böyle yaşayamayız dememiş.
Yaşayacağız, demiş.
Ne olursa olsun onlar gibi olacağız.

Başlar gitmiş bu uğurda.
Kanlar sulamış çiçekleri.
Fikirler esir alınmış.
Darbeler yapılmış.
Kitaplar yakılmış.
Başörtüleri yırtılmış.
Sakallar kesilmiş.
Yeşil parkalılar, selamun aleykümcüler dövülmüş.
İdam edilmiş.
Ve enfeksiyon gibi sinmiş içimize "medeniyet".
Bizi biz yapan her şeyi söküp almış.

Şimdi bizler bedelini ödüyoruz bu "medeniyetin".
Aç kalıyor, sessizliğimizde boğuluyoruz.
Çocuklarımızı kaybediyoruz.
Annelerimizin saçları ağarıyor erkenden.
Babalarımızın omuzları çöküyor.
Bizler gözlerimizde ki ışıltıyı kaybediyoruz.
Gün geçtikçe daha çok ölüyoruz.

Nereye kadar gidecek bu böyle?
Ne zaman bitecek bu?
Bilmiyorum.

*
-Nira