DEVİN | 🕊️

2

Bazen her şey üstüne üstüne gelir.
Ne yapacağını şaşırır, düştüğün yerden kalkmaya yeltenmezsin bile. İsyana düşer, bunu hak edecek ne yaptım naraları atmaya başlarsın.

O kadar odaklanırsın ki kendi derdine. Başını kaldırıp, binlerce insanın yaşadıklarını fark edemezsin bile...

Farkedemediğin şey şudur; aynı anda dünyanın farklı bir yerinde küçük bir çocuk kurşunların hedefi olur, bombaların, füzelerin, uçakların...

Annesinin ağıtları yankılanır harabe şehir de.

Babasının sessiz göz yaşları sular toprağı...

Kocaman adamların yüreği yanar.

Sen fark etmezsin bile...
Sen duymazsın ağıtları, görmezsin akan göz yaşı ve kanı...
Sen bilmezsin yaşananları...
Anlayamazsın onları.

Hiç başından aşağı bombalar yağmamıştır ki senin.
Sen hiç anneni kanlar içinde yerde yatarken görmemişsindir...
Babanın ak kefen içinde parıldayan yüzünü öpüp; "baba beni bırakma!" dememişsindir.
Kardeşini kocaman enkazların altından çıplak ellerinle çıkarmaya çalışmamışsındır sen...

Sokaklarında oyun oynadığın, koşturduğun, düştüğün şehrin; harabeye dönmemiştir.
Okulun yıkılmamıştır mesela.
Oyun arkadaşlarının cenazesine gitmemişsindir.
Sokaklar da mermi kılıfı toplayıp da onlarla oynamamışsındır.

Demem o ki sen burada çok büyük gördüğün bir şey için ağlarken bazı çocuklar yaşar bunları...
Yaşamak zorunda kalır.

Birileri koltuğunda oturmaya devam etmek için katleder onları.

Birileri sapık bir akideden doğan hasta bir dünya görüşünü benimseyerek; onlardan üstün olduğunu, onların vatanının kendi hakkı olduğunu söyler ve kan gölüne çevirir etrafı.

Birileri daha fazla para için kan ve göz yaşı dökmekten zevk alır.

Böyledir dünya...
Birileri kendi hırs ve arzuları için masumları katleder.

Birileri zulm eder,
Birileri zulüm görür,
Ve birileri susar...

-Nira